EP.2 ถ้าวิ่งไวไม่ได้…ก็ยิ้มไวไว้ก่อน!
ถ้าใครเคยนึกภาพการสมัครแอร์ว่าเป็นห้องแอร์เย็น ๆ
มีกรรมการนั่งจิบกาแฟถามว่า "ทำไมอยากเป็นลูกเรือคะ?"
...ขอให้ลองเปลี่ยนฉากเป็นแดดเปรี้ยง เหงื่อแตก วิ่งกลางสวน แล้วค่อยตอบอีกทีค่ะ
เช้านั้นที่ สวนสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ฯ
ฉันเดินเข้าพื้นที่ด้วยความรู้สึกแบบ “เพลงพี่เบิร์ดคลอ..ฉันมาทำอะไรที่นี”
ในหัวคิดว่าคงไปนั่งรอสัมภาษณ์
แต่สิ่งที่เจอคือ...
ผู้สมัครเป็นร้อย
เสื้อผ้าหน้าผมแน่นระดับขึ้นเครื่องได้เลย
กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ปะทะแดดแรง ๆ
และฉันนั้น...อยู่ในเสื้อยืด ผ้าใบ กับฺฺBB Cream ซองสีม่วงจาก 7-11 ที่กำลังจะละลาย
และแล้ว...กิจกรรมก็เริ่ม
HR และพี่ๆแอร์จากสายการบินแจก “ผ้าพันคอแบ่งกลุ่ม” แบบเนตรนารี
พร้อมคำสั่งสั้น ๆ ว่า
“วันนี้เรามี rally ค่ะ วิ่งฐาน เล่นเกม ทำงานเป็นทีม ให้ดูความคล่องตัวและ attitude”
เอาดีๆ คือ…สมัครแอร์ หรือแข่งเกมวัดใจ?
ฉันหันซ้ายขวา เห็นน้องคนนึงใส่ส้นสูงวิ่งลุยสนามหญ้า
ขาแทบพับแต่ยังยิ้ม
อีกคนหน้าวาววับระดับ 4K ก็ยอมเปื้อนดินเพื่องานกลุ่ม
ตอนนั้นรู้เลยว่า…
“นางไม่ได้มาเล่น แต่มากู้โลก”
มองกลับมาที่ตัวเอง...ก็พอวิ่งได้นะ ย้อนวัยสมัยรับน้องที่วิศวะวิ่งยันเช้า แต่ใจเต้นเพราะประหม่ามากกว่าเหนื่อย งานแรกละนะ
พยายามพูด พยายามฟัง พยายามไม่เก็บตัว
แม้จะรู้สึก “เบา” กว่าใครหลายคน
แต่ฉันคิดแค่ว่า…
“ถ้าวิ่งไวไม่ได้…ก็ยิ้มไวไว้ก่อนละกัน”
เพราะบางที attitude ดี ๆ ก็ช่วยให้คนอยากร่วมทีมกับเรา...สวยมะ (ประโลมใจตนเอง)
"และมันก็เวิร์ก"
ไม่รู้กรรมการมองเห็นรึเปล่า
แต่เพื่อนร่วมทีมยิ้มให้ กลุ่มก็ทำงานราบรื่น
และฉันรู้สึกว่า “อย่างน้อย…วันนี้ฉันเป็นคนที่อยู่แล้วไม่รกจังหวะใคร”
ผลคือใบผ่านการคัดเลือกไปตรวจร่างกายและว่ายน้ำ
เรื่องที่เล็ก ๆ ที่จำจนวันนี้
“อย่าไปกลัวว่าเรายังไม่ดีพอเท่าคนอื่น
เพราะบางทีสิ่งที่เขาต้องการ...ไม่ใช่คนเก่งที่สุด
แต่เป็นคนที่ ‘อยู่ด้วยแล้วสบายใจ’ ที่สุด”
(ประโยคนี้คือวนมาอีกรอบตอนบินกับลูกเรือเบอร์กันดี ชาติฮ่องกงนางหนึ่ง เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังในโอกาสหน้า)
วันนั้นองค์คงลง เพราะฉันเลือกจะเป็นแบบนั้น
แบบที่ไม่ต้องชนะใคร...แต่ขอไม่แพ้ตัวเอง
#แอร์โดฮาเล่าเอาเรื่อง
#ชีวิตจริงของตัวมัมบนฟ้า
EP. 3 สัมภาษณ์รอบสุดท้าย “สวยก็เป็นเรื่องนึงแต่สติเป็นเรื่องที่หนึ่ง”
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
