ร่วมเฉพาะชื่อ แต่ไม่เคยแบ่งงบ
ช่วงหลัง ๆ ถ้าไปประชุมระดับจังหวัด
จะได้ยินคำว่า “บูรณาการ” แทบทุกห้านาที
บูรณาการช้าง
บูรณาการไฟป่า
บูรณาการท่องเที่ยว
บูรณาการกับทุกสิ่งอย่างที่ยังมีลมหายใจ
แต่พอถามว่า “ใครรับผิดชอบงบ?”
เสียงในห้องจะเงียบกว่าเสียงฝีเท้าช้างตอนตีสอง
“บูรณาการ” ในเวทีราชการไทย คือพิธีกรรมเชิงภาพลักษณ์
ทุกหน่วยมาประชุม
ถ่ายรูปร่วม
ลงนาม MOU
อาจมีป้ายผ้า ป้ายสื่อ ป้ายข้าวกล่อง
จากนั้นก็กลับไปทำงานของตัวเอง เหมือนไม่เคยรู้จักกัน
NGOs มีโครงการของ NGOs
อบต. มีภารกิจของ อบต.
กรมฯ มี KPI ของกรมฯ
แต่ละคนต่างหอบเอาแผนตัวเองมาโชว์
แต่ไม่มีใครยอมวางแผนรวมกันจริง
เวลาเกิดปัญหาความขัดแย้งคนกับช้าง
ทุกหน่วยจะชี้ไปที่กันและกัน
“กรมฯ ต้องจัดการสัตว์ป่า”
“อบต. อยู่พื้นที่ต้องดูแลชาวบ้าน”
“จังหวัดมีแผนบูรณาการ ต้องตามนั้น”
“NGOs ต้องช่วยให้ความรู้”
สุดท้าย...ไม่มีใครลงมือจริง
เพราะไม่มีใครมีงบจริง
บูรณาการแบบนี้ มีแต่ “ชื่อร่วม” แต่ไม่เคย “รับผิดชอบร่วม”
ข้อเสนอจากเวรยามหน้าป่าที่ไม่เคยมีงบกลาง
1. สร้าง “กลไกบูรณาการจริง” ที่มีงบรวม กลไกตัดสินใจร่วม และเป้าหมายเดียวกัน ไม่ใช่แค่ MOU โชว์รูป
2. จัดตั้ง “งบร่วมระหว่างหน่วย” ที่แต่ละหน่วยต้องใส่เงินเข้า pool และร่วมใช้ภายใต้แผนพื้นที่เดียวกัน
3. กำหนดให้ทุกแผนบูรณาการต้องมี “เจ้าภาพงบ” และ “กลไกรับผิด” แบบชัดเจน ไม่ใช่โยนกันไปมา
4. ใช้ชุมชนท้องถิ่นเป็นศูนย์กลางของแผน ไม่ใช่แค่ “ผู้ร่วมประชุม” หรือ “ผู้รับเวที”
ถ้า “บูรณาการ” คือการประชุม
แล้วคนที่อยู่แนวป่าคือคนที่โดนลืมหลังเลิกประชุม
แบบนี้ต่อให้ช้างไม่ตาย คนก็อาจหมดแรงก่อน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
