ยุติธรรมไทยต้องกรอกแบบฟอร์มก่อนถึงจะมีสิทธิ์ร้องไห้
ลูกเพิ่งเผาพ่อไปเมื่อวาน
ช้างเหยียบตาย
ไร่ถูกบุกจนป่น
คนทั้งหมู่บ้านนอนไม่หลับมา 18 คืน
ไม่มีไฟ ไม่มีคน ไม่มีงบ
แต่สิ่งแรกที่รัฐถามคือ...
“มีหลักฐานไหมครับ?”
“ขอเอกสารด้วยนะครับ”
ฟังแล้วอยากอ้วก
นี่แหละประเทศไทย
ที่ชีวิตคนต้อง “ขออนุมัติ” ก่อนจะเจ็บ
ที่เสียงร้องต้องมีใบแนบ
ที่ความสูญเสียต้องอยู่ใน “หมวดงบที่อนุมัติแล้วเท่านั้น”
ไม่อย่างนั้น...มันไม่ถือว่าเป็นความเดือดร้อนที่สมบูรณ์
พอไม่มีเอกสาร...รัฐไม่เชื่อ
พอไม่มีลายเซ็น...รัฐไม่ขยับ
พอไม่มีแบบฟอร์ม...รัฐไม่ช่วย
พอร้องไห้...รัฐเงียบ
พอร้องเสียงดัง...รัฐด่า
พอคนตาย...รัฐตั้งคณะทำงาน
ระบบยุติธรรมไทยไม่เชื่อหัวใจคน
มันเชื่อกระดาษ
มันเชื่อช่องว่างในแบบ ปค.01
มันเชื่อคนที่พูดเก่ง ใส่สูท
มันเชื่อพาวเวอร์พอยต์ 57 สไลด์
แต่มันไม่เชื่อยายเริญที่นั่งยามให้หมู่บ้านด้วยไฟฉายพัง ๆ หนึ่งกระบอก
แล้วชาวบ้านต้องทำยังไง?
จะเล่า ก็ไม่มีคนจด
จะยื่น ก็ไม่มีฟอร์ม
จะคุย ก็ไม่มีเวที
จะตาย ก็ไม่มีหมวดงบรองรับ
โกรธก็ต้องเสนอ เพราะเราหวัง
1. ยกเลิกระบบฟอร์มสำเร็จรูปในภารกิจฉุกเฉินพื้นที่เฉพาะทันที
2. รับฟังคำร้องจาก “น้ำเสียง” ไม่ใช่เฉพาะ “ลายเซ็น”
3. ยุติธรรมต้องเริ่มจากการ “เชื่อก่อน” ไม่ใช่ “สงสัยก่อน”
4. อำนาจรัฐต้องมีไว้ขยับเข้าหาคน ไม่ใช่ไว้ขยับเอกสาร
ถ้าต้องมีเอกสารก่อนจะเจ็บ
ถ้าต้องเขียนคำร้องก่อนจะกลัว
ถ้าต้องรอระเบียบก่อนจะตาย
แบบนั้นไม่ใช่รัฐ
แบบนั้นมันแค่เครื่องจักรคลั่งเอกสารที่ไม่มีหัวใจ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
