ลงเรือย้อนเวลา..ที่อินเล ตอนที่ 3
หลังจากแวะชมโรงงานทำเครื่องเงินเล็กๆ บนแพกลางน้ำ โดยที่เงินในกระเป๋ายังคงอยู่เกือบครบ ฉันรู้สึกผิดนิดหน่อยที่จ่ายเงินแค่ค่าดอกไม่ไป 1 กำ ให้กับคนพายเรือขายดอกไม้ เพียงเพราะอยากถ่ายรูปเธอเท่านั้น ฉันไม่ถนัดและไม่มีความอยากได้เครื่องเงินที่สวยงามเหล่านั้นเลย
ยังไม่ทันสิบเอ็ดโมง เราก็แวะพักกลางวันที่ร้านอาหารเล็กๆ ริมน้ำแห่งหนึ่ง เพราะสายตาฉันไปสะดุดตากับป้ายชื่อร้าน Golden Moon Restaurant จึงเกิดอาการหิวขึ้นมาทันที และด้วยการตกแต่งเรียบง่าย มีสไตล์ แบบเท่ๆ ทันสมัยโดดเด่น แต่กลับกลมกลืนกับบรรยากาศของเหล่าบ้านลอยน้ำแบบดั้งเดิมในลำน้ำนี้ได้อย่างน่าประหลาด ก็ยิ่งทำให้อยากแวะมากๆ นอกจากข้าวไข่เจียวข้างทางเมื่อคืนนี้แล้ว เรายังไม่ได้ลองกินอาหารฝีมือคนพม่าจริงจังเลย
โต๊ะไม้เรียบๆ ถูกจัดวางอย่างมีรสนิยม อาหารที่เสิร์ฟมานั้นถูกจัดจานอย่างดี รสชาติกลมกล่อมจนไม่ต้องปรุงเพิ่ม และราคาก็เป็นมิตรเกินคาด
ขณะรออาหารมาเสิร์ฟ ฉันได้ยินเสียงเพลงแว่วมาแต่ไกล เป็นเสียงร้องที่คล้ายบทสวดหรือเพลงพื้นบ้าน ฉันหันไปมอง เห็นเรือลำหนึ่งถูกประดับด้วยดอกไม้สดและสิ่งตกแต่งหลากสี มีหนุ่มน้อยนั่งอยู่กลางลำเรือในชุดผ้าสีสดใส
ฉันเดาว่านั่นคือพิธีแห่นาค ไม่แน่ใจว่าถูกต้องหรือปล่าว ในภาคเหนือบางพื้นที่ของไทย และของคนมอญในไทยมีการแต่งตัวนาคที่จะบวชด้วยสีสันสดใสแบบนี้ เสียงเพลงที่ร้องในเรือนั้นไม่ใช่เสียงแตรวงหรือกลองยาว แต่เป็นเสียงที่คล้ายบทสวดผสมกับท่วงทำนองพื้นบ้าน พม่านับถือศาสนาพุทธเหมือนคนไทยประเพณีหลายอย่างจึงใกล้เคียงกัน เพลงที่ร้องน่าจะเป็นเพลงแห่หรือทำขวัญนาคบ้านเรา
หลังอาหาร เราเดินทางต่อไปยังตลาดกลางน้ำ คล้ายๆ ตลาดนัด มีอาหาร ขนม และข้าวของเครื่องใช้ขาย บรรยากาศตลาดราวกับฉากละครไทยย้อนยุค แต่มันเป็นตลาดจริงๆ ที่พวกเขามาจับจ่ายซื้อของกันจริง ไม่ได้สร้างเพื่อดักนักท่องเที่ยว แต่ถึงยังไงฉันก็ซื้อชุดน้ำชามาหนึ่งชุด ด้วยคิดว่ามันแกะสลักมาจากไม้ พอเวลาผ่านไปจึงได้พบว่ามันทำมาจากกระดาษอัดที่วาดลวดลายสวยงาม 😅
เราไปแวะวัดอีกหลายที่ ที่ท่าน้ำที่หนึ่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอาบน้ำอยู่ริมน้ำ เธอนุ่งกระโจมอก ผมเปียกแนบหลัง ตักน้ำริมท่าอาบ น้ำหยดจากปลายผมลงสู่ลำน้ำ ฉันอดแอบถ่ายรูปภาพวิถีชีวิตที่สวยงามนี้ไม่ได้ มันเหมือนย้อนกลับไปในอดีตของเมืองไทยเมื่อหลายสิบปีก่อน ที่ปัจจุบันน่าจะไม่มีอะไรแบบนี้เหลืออยู่แล้ว
ฉันชอบใจวัดไม้ที่หนึ่ง นอกจากจะเป็นวัดไม้แล้ว ยังมีแมวเยอะมาก ทาสแมวอย่างฉัน จึงอยู่ที่วัดนั้นนานเป็นพิเศษ
เรือพาฉันล่องต่อไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ที่ขึ้นชื่อเรื่องการทอผ้าใยบัว งานฝีมือที่หายากและเปี่ยมด้วยความอดทน
หญิงชาวอินตา เธอนั่งอยู่บนกระดานไม้ ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ส่องผ่านช่องหน้าต่าง เธอค่อยๆ ดึงเส้นใยจากลำต้นบัวอย่างใจเย็น แล้วนำไปปั่นรวมกันเป็นเส้นด้าย ก่อนจะนำไปทอเป็นผ้า เส้นใยนั้นบางเบาและโปร่งแสงราวกับแสงเช้าในอินเล อ่อนโยนแต่ไม่เปราะบาง เมื่อย้อมสีแล้ว ก็จะได้ผ้าที่มีสีสันสดใส สวยงาม
ตลอดทั้งวันจนเกือบสิ้นแสงสุดท้าย คนขับเรือพาเรามาที่จุดหน้าภูเขาเหมือนเมื่อตอนรุ่งอรุณ เพื่อบอกลาดวงตะวันที่กำลังลาลับไปอย่างช้าๆ เรือที่แล่นผ่านทุกลำ จะมีนกนางนวลบินตามเป็นฝูง เคล็ดลับก็คือ เศษกากหมูเหมือนบางปูบ้านเรานั่นแหล่ะ ต่างกันแค่ เรือแล่นทะยานไปด้วยความเร็ว แต่นกนางนวลก็ยังคงแม่นยำในการงับเหยื่อของมัน
ฉันเจอ Fisher Man อีกครั้ง แต่ครั้งนี้พวกเขาดลายเป็นนายแบบอาชีพแล้ว พร้อมที่จะโพสต์ท่าทางให้ฉันถ่ายรูปได้จนหนำใจ แลกกับเงินจำนวนหนึ่ง
จนฟ้ามืดเกือบสนิท เรือกลับมาเทียบท่าให้พวกเราขึ้นฝั่งแถวที่พักเหมือนเดิม ฉันส่งเงินให้คนขับเรือหนุ่มน้อยตามค่าจ้างที่ตกลงกันไว้ เราต่างกล่าวคำขอบคุณต่อกัน แม้จะคนละภาษา ฉันเดินออกมาด้วยความงงเล็กน้อยที่ไม่โดนเรียกค่าอะไรเพิ่ม หรือจะได้เห็นสีหน้าไม่พอใจใดๆ มีแค่รอยยิ้มที่จริงใจส่งตามหลังมาเท่านั้น ฉันคิดขึ้นมาได้ จึงเดินย้อนกลับไปมอบเงินจำนวนหนึ่งเป็นทิปให้เขา คราวนี้คนขับเรือมีแววตางุนงงแว่บหนึ่ง ก่อนจะยิ้มหน้าบานตาเป็นประกายส่งกลับมาให้มากกว่าเดิมสองเท่า❤️
(ขออนุญาตไม่ลงรายละเอียดเกี่ยวกับจำนวนเงินในเรื่องเล่าเรื่องทั้งหมดนะคะ จะได้ไม่สับสนกับค่าเงินในปัจจุบัน แต่ไปเองประหยัดได้เยอะๆ เลยค่ะ)
ตอนหน้าเราจะนั่งรถเมล์
ไปเจอกันที่พุกามค่ะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
