กลับบ้านกันเถอะครับ
บ้านแท้ของทุกคนคือสวรรค์หรือกลับไปหาพระเจ้าครับ ผ่านพระคำเรื่องนี้ก็จะนำทุกคนกลับบ้านไปด้วยกันครับ อยู่นอกพระเจ้าหรือนอกบ้านมันน่ากลัวครับ กับการที่เราใช้ชีวิตไปตามความคิดตามกระแสของโลก
ลูกา 15:11-24 TH1971
[11] พระองค์ตรัสว่า <<ชายคนหนึ่งมีบุตรสองคน[12] บุตรคนเล็กพูดกับบิดาว่า <บิดาเจ้าข้า ขอทรัพย์ที่ตกเป็นส่วนของข้าพเจ้าเถิด> บิดาจึงแบ่งสมบัติให้แก่บุตรทั้งสอง [13] ต่อมาไม่กี่วันบุตรคนเล็กนั้นก็รวบรวมทรัพย์ทั้งหมดแล้วไปเมืองไกล และได้ผลาญทรัพย์ของตนที่นั่นด้วยการเป็นนักเลง
บุตรสองคนกำลังเปรียบเหมือนกับคนสองประเภทครับ กับบุตรคนเล็กก็เปรียบเหมือนคนที่ได้กลับมาหาพระเจ้าแล้ว หลังจากได้ออกไปใช้ชีวิตนอกพระเจ้ามาระยะหนึ่ง
เหมือนกับมนุษย์ที่เกิดมาในบาปจึงได้แต่ทอดทิ้งพระเจ้านับตั้งแต่วันที่เกิดขึ้นมาในโลก ก็ได้ผลาญทรัพย์และเป็นนักเลง ในสายตาพระเจ้ามนุษย์ทุกคนก็เป็นเช่นนี้กับการใช้ชีวิตตามใจตัวเองครับ
พ่อยอมให้เงินกับลูกไปผลาญทั้งที่รู้ว่ายังไงลูกก็ไปไม่รอดแน่นอน? เพราะลูกยังไม่เคยเชื่อว่าตัวเองใช้ชีวิตโดยปราศจากพ่อไม่ได้ ถึงแม้พ่อจะคอยพร่ำสอนให้กับเขาเรื่อยๆ มาโดยตลอดก็ตาม
พระเจ้าก็ทำเช่นนั้นกับมนุษย์เราทุกคนครับ เพราะอยากจะให้มนุษย์ได้สัมผัสกับชีวิตจริงที่ไม่มีพระเจ้ารับผิดชอบให้นั้นมันยากลำบากยังไง ก่อนจะได้กลับมาหาพระเจ้าครับ
[14] เมื่อใช้ทรัพย์หมดแล้วก็เกิดกันดารอาหารยิ่งนักทั่วเมืองนั้น เขาจึงขัดสน
[15] เขาไปอาศัยอยู่กับชาวเมืองนั้นคนหนึ่ง และคนนั้นก็ใช้เขาไปเลี้ยงหมูที่ทุ่งนา [16] เขาใคร่จะได้อิ่มท้องด้วยฝักถั่วที่หมูกินนั้น แต่ไม่มีใครให้อะไรเขากิน
สุดท้ายก็ต้องล้มละลายแน่นอนอยู่แล้ว เพราะพระเจ้าไม่ได้สร้างมนุษย์ขึ้นมาให้สามารถดำรงอยู่ได้ด้วยตัวเอง แต่จะดำรงอยู่รอดได้ด้วยพระเจ้าหรือพระคำเท่านั้นครับ
แต่กว่าที่คนๆหนึ่งจะยอมแพ้ยอมกลับมาหาพระเจ้าได้ก็ไม่ง่ายเลยนะครับ เพราะโลกก็สอนให้สู้อย่ายอมแพ้โดยง่ายต่อทุกอุปสรรคปัญหาครับ หลายคนถึงขนาดยอมตายดีกว่าจะให้ยอมแพ้
[17] เมื่อเขารู้สำนึกตัวแล้ว จึงพูดว่า <ลูกจ้างของบิดาเรามีมาก ยังมีอาหารกินอิ่มและเหลืออีก ส่วนเราจะมาตายเสียที่นี่เพราะอดอาหาร [18] จำเราจะลุกขึ้นไปหาบิดาเรา และพูดกับท่านว่า <<บิดาเจ้าข้า ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย [19] ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านต่อไป ขอท่านให้ข้าพเจ้าเป็นเหมือนลูกจ้างของท่านคนหนึ่งเถิด>>
ผมนั่งคำนวณครับกับการกลับไปหาพระเจ้า มองจากคนในพระคัมภีร์ไบเบิ้ล มองคนของพระเจ้าในยุคปัจจุบัน ไม่ว่าจะได้กลับไปอยู่ในสภาพไปหน ยังไงก็คุ้มยังไงก็ดีกว่ากับการกลับเข้าไปอยู่ในร่มเงาของพระเจ้าครับ
เหมือนคนสัตว์ต่างๆที่ได้เข้ามาอยู่ในเรือโนอาห์ นิสัยใจคอเหมือนกันเลยในเรือกับนอกเรือมีดีมีร้าย แต่เฉพาะคนกับสัตว์ที่อยู่ในเรือเท่านั้นครับที่รอดได้ในวันที่น้ำท่วมใหญ่
[20] แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปหาบิดาของตน แต่เมื่อเขายังอยู่แต่ไกล บิดาแลเห็นเขาก็มีความเมตตา จึงวิ่งออกไปกอดคอจุบเขา
พระเจ้าก็รอคอยให้มนุษย์กลับมาหาพระเจ้าครับ นั่นคือวันที่พระเจ้ามีความสุขที่สุด เป็นวันที่พระเจ้ารอคอย นับตั้งแต่วันที่อาดัมบรรพบุรุษมนุษย์ได้ทำผิดต่อพระเจ้าครั้งแรกที่สวนเอเดน มนุษย์กับพระเจ้าก็ได้แยกขาดออกจากกัน มารซาตานเข้ามาครอบครองจิตใจของผู้คนแทนพระเจ้า
[21] ฝ่ายบุตรนั้นจึงกล่าวแก่บิดาว่า <บิดาเจ้าข้า ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และต่อท่าน ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านต่อไป> [22] แต่บิดาสั่งบ่าวของตนว่า <จงรีบไปเอาเสื้ออย่างดีที่สุดมาสวมให้เขา และเอาแหวนมาสวมนิ้วมือ กับเอารองเท้ามาสวมให้เขา [23] จงเอาลูกวัวอ้วนพีมาฆ่าเลี้ยงกัน เพื่อความรื่นเริงยินดีเถิด [24] เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นอีก หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก> เขาทั้งหลายต่างก็มีความรื่นเริงยินดี
สำหรับมนุษย์เราก็มีใจที่ฟ้องผิดกล่าวโทษ เพราะมารซาตานก็คอยฟ้องผิดเรื่อยๆ เพื่อให้มนุษย์ไม่เชื่อในความรักมั่นคงของพระเจ้าครับ ให้เชื่อว่าพระเจ้ายอมรับแต่คนดี แต่ความจริงคือมนุษย์เป็นคนดีไม่ได้แล้วเพราะบาป จึงได้แต่พยายามๆ จะเป็นคนดีกันครับ
แต่สิ่งที่พระเจ้าให้เมื่อกลับมาคือเสื้อที่ดีที่สุด,แหวนตรา,รองเท้าและฆ่าลูกวัวอ้วนพี กำลังหมายถึงความบริสุทธิ์ชอบธรรม,สิทธิอำนาจ,ข่าวประเสริฐและพระเยซูที่ยอมตายเพื่อเราได้หลุดพ้นออกจากความบาปความเศร้าความสิ้นหวังและพบกับความสุขที่แท้จริงแบบนี้ครับ
ตอนนี้ผมก็เลยได้แต่ขอบคุณกับพระเจ้า ความจริงนี้มาทำให้ชีวิตผมได้เกิดความหวังกำลังใหม่ในการจะมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้ครับ เพราะไม่ต้องมาคอยหวาดวิตกกับการใช้ชีวิต ไม่ต้องมาแบกรับผิดชอบกับชีวิตตัวเองหรือใครๆอีกต่อไป ชีวิตบนโลกกับวันเวลาที่เหลือเป็นเหมือนผู้สื่อข่าว ผู้คอยรายงานสถานการการทำงานของพระเจ้าให้กับผู้คนบนโลกนี้เท่านั้นครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
