ตอนที่ 6 : เงียบเหมือนฝนพรำ
หลังคืนฝนตกนั้น...
เช้าในหมู่บ้านช่างดูสงบจนน่าแปลกใจ กลิ่นหญ้าเปียกใหม่ ๆ ลอยคลุ้งไปทั่ว ริญาเปิดหน้าต่างห้องไม้ชั้นบน มองเห็นละอองน้ำที่เกาะอยู่บนใบกล้วยยามแสงแดดแรกส่องผ่าน เธอรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองก็ชื้นตามไปด้วย
เธอยังจำได้...ทุกถ้อยคำของภาณุในคืนนั้น
“หรือไม่ก็กลับมาหลบฝนที่นี่อีก...”
ประโยคเรียบง่ายแต่กลับสะกิดในอกเหมือนเม็ดฝนที่กลิ้งช้า ๆ บนผิวกระจก ไม่รุนแรงแต่ไม่ยอมหายไป
บ่ายวันนั้น เธอถือร่มเดินออกจากบ้าน เส้นทางคดเคี้ยวสู่ “บ้านศิลป์แสงฝน” ยังเหมือนเดิม
แสงแดดอ่อนส่องลอดเงาไม้ มีกลิ่นสีน้ำจาง ๆ ลอยมาตามลม — กลิ่นที่เธอจำได้ตั้งแต่วันยังเด็ก
บ้านไม้สีซีดนั้นเงียบสงบ แต่เสียงหัวใจของเธอกลับไม่เงียบเลย
“เข้ามาเถอะครับ ประตูไม่ได้ล็อก”
เสียงเขาเอ่ยขึ้นจากมุมในสุดของบ้าน เธอสะดุ้งเบา ๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป
ภาณุกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะวาดภาพ แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างตกกระทบแผ่นกระดาษตรงหน้า เขาเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าที่ดูสงบจนเหมือนฝนหยุดตกในใจใครบางคน
“มาตามเสียงอีกแล้วเหรอครับ”
“หรือเสียงฝนพาฉันมาคะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ
เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นเหมือนเสียงไม้แห้งกระทบกันในยามเย็น — แผ่วเบาแต่ชวนอบอุ่น
บนโต๊ะมีภาพวาดใหม่ที่ยังไม่เสร็จ — ภาพเงาไม้หลังฝน ภาณุกำลังลงสีน้ำอย่างเบามือ สีฟ้าผสมเทาอ่อนสะท้อนอยู่ในแอ่งน้ำบนกระดาษเหมือนท้องฟ้าในหัวใจ
“คุณยังวาดทุกวันหรือคะ”
“ทุกวันครับ” เขาไม่เงยหน้า “แต่บางวันก็ไม่ได้วาดภาพหรอก…แค่ฝึกใจให้นิ่ง เหมือนตอนรอฟ้าหลังฝน”
เธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนพูดช้า ๆ “สิบปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้ฝึกอะไรเลยค่ะ…นอกจากพยายามลืม”
ภาณุเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาเขานิ่งแต่ลึกมากจนเธอไม่กล้าสบ
“การลืมกับการไม่พูด มันไม่เหมือนกันนะครับ”
“แล้วคุณเลือกแบบไหน”
“ผมเลือกเงียบครับ…แต่ไม่เคยลืม”
คำตอบนั้นทำให้เธอต้องหลบสายตา ริญาก้มหน้ามองปลายนิ้วตัวเองที่แตะขอบโต๊ะไม้เก่า ๆ
ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ยังเหมือนเดิม แม้กระทั่งความรู้สึกที่ไม่เคยพูด
เสียงฝนเริ่มลงเม็ดอีกครั้งจากฟ้าใส ๆ เหมือนฟ้ากำลังหยอก
เธอนั่งมองละอองฝนผ่านกระจก ภาณุเดินไปหยิบชาอุ่นมาวางไว้ตรงหน้า
“ขอบคุณค่ะ”
“อย่าขอบคุณเลยครับ ฝนวันนี้อาจตกเพื่อให้เรานั่งคุยกันเฉย ๆ แบบนี้”
เธอยิ้มจาง ๆ “คุณยังพูดเหมือนเขียนบทกวีอยู่เลย”
“ผมไม่ได้เขียนหรอกครับ แค่พูดในสิ่งที่อยากให้ใครบางคนได้ยิน”
เธอเงียบ มือจับถ้วยชาไว้แน่น กลิ่นมะลิอ่อน ๆ จากน้ำชาลอยขึ้นแตะปลายจมูก เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่เคยเลือนหายไปเลยตลอดสิบปีที่ผ่านมา — ความอ่อนโยนของชายคนนี้
“ภาณุ…” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาเบา ๆ เหมือนกลัวเสียงจะทำลายช่วงเวลานี้
“ครับ”
“คุณเคย…โกรธฉันไหม ที่วันนั้นฉันไปโดยไม่ลา”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเรียบ ๆ
“ไม่ครับ คนที่เราอยากให้มีความสุข ไม่มีทางทำให้เราโกรธได้นานขนาดนั้นหรอก”
คำพูดนั้นอบอุ่นจนเธอไม่อาจห้ามน้ำตาได้ ริญาหลบตาอีกครั้ง
เขาเพียงหยิบผ้าเช็ดมือมาวางใกล้ ๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ
เสียงฝนตกพรำ ๆ อยู่ข้างนอกเหมือนกล่อมให้หัวใจทั้งสองเต้นไปในจังหวะเดียวกัน
ไม่มีบทสนทนาอีกเลยหลังจากนั้น
เขากลับไปนั่งวาดต่อ ส่วนเธอนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษแผ่นเล็ก — ประโยคสั้น ๆ ที่ผุดขึ้นมาในใจโดยไม่รู้ตัว
“บางครั้ง…ความเงียบก็พูดแทนคำว่า ‘คิดถึง’ ได้ดังกว่าทุกอย่างในโลก”
เธอวางกระดาษนั้นไว้บนขอบโต๊ะ ข้าง ๆ กล่องพู่กัน ก่อนจะลุกขึ้นยืน
ภาณุเงยหน้ามอง ยิ้มบาง ๆ
“จะกลับแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ…แต่ถ้าฝนยังตก ฉันคงได้กลับมาอีก”
“บ้านหลังนี้เปิดไว้เสมอครับ โดยเฉพาะเวลาฝนพรำ”
เสียงนั้นอ่อนโยนจนเธอไม่กล้าหันกลับไปมองอีกครั้ง เพราะกลัวว่าหากสบตา...เธอจะไม่อยากก้าวออกไปจากบ้านหลังนี้เลย
“ฝนยังพรำอยู่ทุกวัน
แต่คราวนี้...มันไม่หนาวอีกแล้ว
เพราะในความเงียบ...ฉันได้ยินเสียงของใครบางคน
ที่ไม่เคยหายไปจากใจเลยแม้สักวันเดียว”
โปรดติดตามตอนที่ 7 : นิยายที่ไม่จบ –
วันหนึ่ง ญาดา เพื่อนเก่าในเมืองมาเยี่ยม เธอถือสมุดบันทึกของริญาในอดีตมาให้ และชวนให้เธอ “กลับมาเขียนอีกครั้ง” แต่ริญากลับลังเล เพราะหัวใจของเธอยังไม่แน่ใจว่าพร้อมจะเปิดออกอีกหรือไม่...
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
