ตอนที่ 5 : การพบกันอีกครั้งใต้ชายคา
ฝนในเย็นนั้นมาเร็วกว่าที่คิด
ก้อนเมฆสีเทาคลี่ตัวเหนือปลายฟ้า เสียงลมพัดผ่านยอดไม้ใหญ่ดังราวกับใครบางคนกำลังถอนหายใจยาว ๆ อยู่เหนือหลังคาบ้าน ริญากำลังเดินกลับจากร้านชำเล็ก ๆ ในตลาด เธอถือถุงผ้าใบหนึ่ง ในนั้นมีขนมปังกับเทียนหอมที่ตั้งใจจะจุดไว้ในคืนฝนตก
ทว่าทันทีที่เสียงฟ้าร้องเปรี้ยงแรกดังขึ้น สายฝนก็ซัดลงมาราวกับตั้งใจจะกลืนโลกให้กลับไปสู่ความเงียบอีกครั้ง
“ฝน...อีกแล้วสินะ”
เธอกระซิบกับตัวเอง พลางมองถนนลูกรังที่กลายเป็นทางน้ำไหล
ไม่มีที่ไหนให้หลบได้ใกล้ไปกว่ารั้วไม้ข้างหน้า — “บ้านศิลป์แสงฝน” ที่ยังคงแสงไฟอุ่น ๆ จากในห้องโถงลึกเข้าไปข้างใน
เธอก้าวเข้าไปใต้ชายคาไม้ เสียงฝนตกกระทบหลังคาดังระลอก ๆ แผ่ว ๆ แต่กลับดังในใจราวเสียงหัวใจของใครบางคนที่เธอจำได้ดี
“ยังอยู่ที่เดิม…”
เธอพูดเบา ๆ พลางมองผ่านหน้าต่างเข้าไป เห็นโต๊ะไม้ที่วางขาตั้งภาพไว้ตรงมุมเดิม เหมือนที่เธอเคยเห็นเมื่อสิบปีก่อน ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย—นอกจากเวลา
และในจังหวะที่เธอกำลังเผลอยิ้มให้ความทรงจำ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านใน
“คุณริญา?”
เธอหันขวับ เสียงนั้นไม่ดังนัก แต่เพียงพอให้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล
ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น — เสื้อเชิ้ตสีอ่อนเปียกฝนบางส่วน เส้นผมตกปรกหน้าผาก แต่รอยยิ้มยังเหมือนเดิมทุกอย่าง
“ภาณุ...” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ทั้งที่พยายามให้มั่นคง
เขามองเธอด้วยแววตาที่อ่านยาก แต่ไม่แข็ง ไม่เย็น...กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้คนฟังอยากร้องไห้มากกว่า
“เข้ามาก่อนสิครับ เปียกหมดแล้ว”
เธอลังเลนิดหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมก้าวเข้าไปในบ้าน
กลิ่นไม้เปียกฝน กลิ่นสีน้ำ และกลิ่นกาแฟอ่อน ๆ จากมุมครัว—ทุกกลิ่นหลอมรวมกันจนเหมือนความทรงจำที่กลับมาทักทาย
“ฝนแรงจังนะครับ ปีนี้มาเร็วกว่าทุกปี”
เสียงเขาเรียบ ๆ แต่เหมือนเป็นข้ออ้างให้เธอไม่ต้องพูดอะไรในทันที
“ค่ะ...เหมือนฟ้ารู้ว่า ฉันยังอยู่ที่นี่” เธอตอบพลางหัวเราะเบา ๆ
“คุณยังไม่ชอบฝนเหมือนเดิมหรือเปล่า”
“ไม่แน่ใจค่ะ” เธอเอียงหน้าเล็กน้อย “แต่ตอนนี้...ฉันแค่ไม่หนีมันแล้ว”
ภาณุเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูให้
“ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกว่า ไม่ชอบให้ใครเห็นตอนเปียกฝน”
“คุณยังจำได้...”
“เรื่องบางเรื่อง...ไม่เคยลืมเลยครับ”
เสียงนั้นทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ เธอหลบสายตาไปทางหน้าต่าง เห็นหยาดฝนที่กระแทกกระจกจนกลายเป็นรอยคลื่น
เธอพึมพำเบา ๆ “สิบปี...มันนานมากเลยนะคะ”
“สำหรับบางคนอาจใช่” เขาตอบเรียบ ๆ “แต่สำหรับผม มันแค่เหมือนฝนที่หยุดตกไปชั่วคราวเท่านั้น”
คำพูดนั้นทำให้ความเงียบคลี่ตัวออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่อึดอัด—กลับอบอุ่นแปลก ๆ เหมือนเสียงฝนที่ตกสม่ำเสมอข้างนอก
เวลาผ่านไปเนิ่นนานโดยไม่มีใครพูด
ริญานั่งมองถ้วยชาในมือ ส่วนเขานั่งตรงข้าม ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ บนโต๊ะไม้ที่เต็มไปด้วยรอยขีดเขียนของดินสอและสี
“คุณยังเขียนอยู่ไหม” เขาถามในที่สุด
เธอส่ายหน้าเบา ๆ “ตั้งแต่วันนั้น...ฉันไม่กล้าแตะปากกาอีกเลย”
“ทำไมล่ะครับ”
“เพราะฉันกลัว...ว่าคำบางคำ มันจะทำร้ายคนที่อ่าน”
ภาณุมองเธอนานจนเธอต้องหลบสายตา
“ผมเคยอ่านทุกเรื่องที่คุณเขียนนะ” เขาพูดช้า ๆ
“แม้ตอนที่คุณไม่อยากให้ใครอ่าน”
ริญาชะงัก
“คุณอ่านได้ยังไง...ฉันไม่เคยให้ใครดูเลย”
“คุณลืมเหรอครับ ว่าครั้งหนึ่งเราเคยเขียนด้วยกันที่มุมนี้”
เขายกมือแตะโต๊ะเบา ๆ รอยขีดดินสอจาง ๆ ยังอยู่ตรงนั้น
และในเสี้ยววินาทีนั้น—ริญารู้สึกเหมือนเวลาย้อนกลับไป
กลับไปวันที่เขายังยื่นกระดาษมาให้ พร้อมพูดว่า “เขียนสิ...อย่ากลัวฝน”
เสียงฟ้าผ่าดังอีกครั้ง ริญาสะดุ้ง เธอเผลอยื่นมือแตะข้อมือเขาโดยไม่รู้ตัว
เขาไม่ขยับหนี แต่เพียงแค่ยิ้มบาง ๆ
“ยังกลัวเสียงฟ้าอยู่หรือครับ”
“นิดหน่อยค่ะ”
“งั้น...อยู่ตรงนี้จนฝนหยุดเถอะ”
คำพูดของเขาเรียบง่าย แต่กลับทำให้เธอไม่อยากขยับไปไหนอีกเลย
เสียงฝนด้านนอกค่อย ๆ เบาลง เหลือเพียงเสียงน้ำหยดจากชายคา กับลมหายใจของคนสองคนที่สอดประสานในความเงียบ
“บางที...การเจอกันอีกครั้ง ก็ไม่ต้องมีคำว่าเริ่มต้นใหม่
แค่ได้อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน...ก็เพียงพอแล้ว”
เมื่อฝนซา เธอลุกขึ้นเตรียมกลับ เขาเดินไปส่งที่ประตู
หยาดน้ำยังเกาะใบไม้ใกล้ชายคา ราวกับฝนเพิ่งผ่านไปเมื่อครู่
“คืนนี้ฟ้าอาจยังร้องอีกนะครับ” เขาว่าช้า ๆ
“งั้นฉันคงต้องเตรียมใจไว้...”
“หรือไม่ก็แค่กลับมาหลบฝนที่นี่อีก”
ประโยคนั้นทำให้เธอหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ในใจกลับร้อนรุ่มอย่างประหลาด
เขาไม่ได้ยิ้มกว้าง แต่ในแววตา...กลับอบอุ่นจนเหมือนฝนที่ตกเพื่อล้างใจให้ใสอีกครั้ง
และในคืนนั้น หลังฝนใหญ่ผ่านไป
ริญาไม่รู้ว่าอะไรผลักให้เธอยิ้มขณะหลับตา
อาจเพราะเสียงฝน...
หรือเพราะเธอเพิ่งได้ยินเสียงหัวใจอีกดวงเต้นอยู่ใกล้เหลือเกิน
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
