ตอนที่ 4 : ภาพวาดที่ขาดครึ่ง
คืนนั้น ฝนเริ่มตกอีกครั้ง
เสียงหยาดน้ำกระทบหลังคาบ้านไม้ดังเบา ๆ เป็นจังหวะที่คุ้นหู ริญายืนพิงขอบหน้าต่างในห้องเล็กของตนเอง เธอมองไปยังบ้านข้าง ๆ ที่แสงจากโคมไฟในระเบียงยังเปิดอยู่ ราวกับเจ้าของบ้านยังไม่เข้านอน
เธอหลับตา...
แต่ภาพของ “ภาพวาดที่ขาดครึ่ง” ยังลอยอยู่ในหัวไม่หาย
ใบหน้าในภาพนั้นเหมือนเธอทุกอย่าง — ทั้งแววตา ความนิ่ง และรอยยิ้มที่เหมือนกำลังซ่อนบางอย่างไว้ใต้ความสงบ
“บางภาพไม่ได้ขาดหรอก แค่รอให้คนในภาพ กลับมานั่งดูมันจนจบ...”
เสียงของภาณุจากกลางวันยังดังในหู — เสียงเรียบอ่อนโยนแต่หนักแน่นพอให้หัวใจสั่น
เธอวางแก้วชาไว้บนโต๊ะ หยิบร่มผ้าใบเก่าขึ้นมาอีกครั้ง
ฝนโปรยลงไม่แรงนัก แต่พอให้ต้องยกชายกระโปรงหนีหยดน้ำ
และนาทีที่เธอก้าวเท้าออกจากบ้าน เสียงของฝนกลับกลายเป็นเสียงเรียกให้หัวใจเดินตาม
.
ประตูบ้านศิลป์แสงฝนไม่ได้ล็อก
กลิ่นสีอ่อน ๆ ยังลอยอยู่เหมือนตอนกลางวัน
ภายในบ้านมีเพียงแสงจากโคมเล็กตรงมุมห้องที่ตกลงบนขาตั้งภาพ — ภาพวาดนั้นยังอยู่ตรงเดิม
แต่คืนนี้ มันดูเหมือนจะ “มีชีวิต” มากกว่าเดิม
ริญาเดินเข้าไปช้า ๆ ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ตรงหน้า
เธอเฝ้ามองภาพนั้นอย่างคนที่กลัวจะทำให้ความทรงจำหล่นแตก
“สิบปีแล้ว...”
เสียงพึมพำเบา ๆ รอดออกจากริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว
สิบปีที่จากไปโดยไม่มีคำลา
สิบปีที่เธอหนีจากทุกอย่าง เพราะกลัวจะเจอสิ่งที่ไม่อาจรับได้
แต่วันนี้...แค่ได้กลับมามองภาพที่เขาเคยวาดไว้ครึ่งเดียว เธอก็เริ่มรู้ว่า บางความสัมพันธ์ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์ — มันแค่รอให้ใครบางคน “กล้ากลับมามอง”
-
เธอยื่นมือแตะปลายพู่กันที่เขาทิ้งไว้ข้างภาพ
สีฟ้าที่ปลายขนแห้งแข็งเหมือนเวลาที่หยุดเดิน
บนโต๊ะยังมีสมุดสเก็ตช์เล่มเล็กวางอยู่ เธอเปิดดูทีละหน้า
หน้าหนึ่งมีลายเส้นของทุ่งหญ้า อีกหน้าคือใบไม้เปียกฝน
และในหน้าสุดท้าย...มีตัวอักษรสั้น ๆ เขียนไว้ด้วยหมึกจาง
“คนบางคนไม่ต้องกลับมาก็อยู่ตรงนี้เสมอ
แต่ถ้ากลับมา...ขอให้เขารู้ว่า ผมไม่เคยวาดใครแทน”
หัวใจของริญาเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ
เธอยกมือขึ้นปิดปาก กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ชื่อว่าอะไร — เสียใจ คิดถึง หรือโล่งใจ
แต่เธอรู้เพียงอย่างเดียว...ว่าเธอยัง “อยู่ในภาพของเขา” ตลอดมา
-
เสียงฝนข้างนอกหนักขึ้น
เม็ดฝนตกกระทบชายคาเหมือนจังหวะหัวใจที่เร่งขึ้นทุกที
ริญามองภาพวาดตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา
“ขอบคุณนะ ภาณุ...ที่ยังวาดฉัน แม้ฉันไม่อยู่”
เธอพูดเบา ๆ ราวกับกลัวทำให้ความเงียบสะเทือน
และในวินาทีนั้นเอง — เสียงประตูไม้ด้านหลังดังแผ่ว ๆ
เธอหันกลับไป เห็นเงาของใครบางคนในแสงมัวของฝน
ภาณุยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อเชิ้ตเปียกชุ่มครึ่งตัว
เขามองเธอด้วยสายตาที่ทั้งตกใจและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
“คุณ...ยังไม่นอนเหรอครับ” เขาถามเบา ๆ
ริญาส่ายหน้า “แล้วคุณล่ะคะ”
“ฝนตก ผมแค่ออกมาดูหลังคา...แต่ดูเหมือนผมจะเห็นใครบางคนก่อน”
รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนเหมือนคืนฝนแรกเมื่อสิบปีก่อน
เธอก้มหน้า ไม่รู้จะตอบอะไรดี
ภาณุเดินเข้ามาใกล้ เขาวางผ้าขนหนูผืนเล็กในมือเธอ
“ระวังจะไม่สบาย”
เสียงของเขาเรียบแต่มีน้ำหนักจนหัวใจเธอสั่นไหวอีกครั้ง
เธอยืนนิ่ง มือยังถือผ้าไว้แน่น
แสงไฟสะท้อนละอองน้ำบนเส้นผมของเขาเป็นประกาย
และในความเงียบที่ยาวนานเกินคำพูด เขาเอ่ยช้า ๆ ว่า
> “ผมดีใจ...ที่คุณยังกลับมาดูภาพนั้น”
ริญาเงยหน้าขึ้น มองเขาตรง ๆ เป็นครั้งแรกในรอบสิบปี
ดวงตาคู่นั้นยังเหมือนเดิม — ลึก ซื่อ และเต็มไปด้วยคำที่ยังไม่พูด
เธอไม่ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ
ฝนยังตกต่อเนื่อง ราวกับไม่อยากให้ใครไปไหน
และในค่ำคืนนั้น...ทั้งสองคนยืนอยู่ในบ้านไม้หลังเดิม
ระหว่างพู่กันหนึ่งด้าม กับภาพที่ยังวาดไม่เสร็จ
แต่ในใจของพวกเขา — บางอย่างได้เริ่มต้นขึ้นใหม่อย่างเงียบงาม
-
🌧️ “บางภาพไม่ต้องเติมสี...
เพราะเมื่อคนในภาพกลับมา หัวใจก็ระบายสีให้มันเองแล้ว”
เสียงฝนยังพรำอยู่ข้างนอก แต่ในบ้านศิลป์แสงฝน
มีความอุ่นบางอย่างคลี่ตัวขึ้นทีละน้อย —
เหมือนแสงไฟสีนวลที่สะท้อนผ่านหยดน้ำใสบนกระจก
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
