ตอนที่ 7 เมื่อถึงเวลาอะไรที่เคยยากจะง่ายขึ้น
ณ คาเฟ่ใกล้ๆถนนสีน้ำตาล
”พี่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้
แต่เรื่องจริงทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละ“
ดาวาเล่าความจริงที่เกิดขึ้นทั้งหมด
”แล้วทำไม ถึงไม่บอกใคร ทำไม
ถึงเลือกตัดสินใจคนเดียวแบบนั้น?“
เทียนถามด้วยความไม่เข้าใจ
”ไม่รู้สิ มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถคุยกับใครได้
นอกจากนิยายก็คุยกับใครไม่ได้แล้ว“
ดาวาส่ายหัวเล็กน้อย
”เราเข้าใจกันผิดทุกเรื่องเลยสินะ“
เทียนยิ้มเบาๆ
”อื้ม ใช่ ขอโทษนะ ตอนนั้น ปัญหามันเข้ามาพร้อมกัน
ไม่รู้จะแก้เรื่องไหนก่อนเลย แต่ช่างมันเถอะ
ตอนนี้มีความสุขสบายดีแล้วล่ะ“
ดาวาพยักก่อนจะยิ้มเบาๆ
”ปัญหาน่ะ ไม่ได้มีไว้แก้คนเดียวหรอกนะ
ไม่งั้นจะมีเพื่อนๆไว้ทำไม“
เทียนต้องการพูดอะไรบางอย่าง
”ไม่รู้สิ แก้คนเดียวมาตลอด ส่วนเพื่อนๆหรือคนอื่นๆ
เค้าก็มีปัญหาของเค้า ทุกคนมีปัญหาของตัวเอง
ไม่มีใครช่วยเราได้ตลอดเวลาหรอก
อย่างน้อยก็ต้องแก้ด้วยตัวเองก่อน
ถ้าไม่ได้จริงๆค่อยร้องขอความช่วยเหลือ“
ดาวาพูดในมุมของตัวเอง
”ไม่ได้หนีหน้าสินะ เข้าใจแล้วล่ะ
มันก็…….. เป็นเรื่องที่เข้าใจยากนะ
ยากมากจริงๆนั้นแหละ“
เทียนพูดในมุมของตัวเอง
”ก็ประมาณนั้น ผ่านมาได้ถึงวันนี้ก็ดีมากแล้วล่ะ“
ดาวาดูดชาเขียวก่อนจะกินเค้กบนโต๊ะ
”อืม…… แต่ที่จริง เรื่องราวเป็นแบบนี้
ก็ถูกต้องแล้วนะ เพราะถ้า……. อืม…..
คงเละแย่เลยล่ะ เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว
ไม่มีฝ่ายไหนต้องสูญเสียอะไรเลย“
เทียนพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
”อื้ม ใช่ พอผ่านมาได้แล้ว ก็คิดแบบพี่เลยล่ะ
แต่ตอนที่ยังยึดติดอยู่มากๆ จะมองไม่เห็นความจริง
จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้“
ดาวาพยักหน้าตอบ
“แล้วเสียงในหัวตอนนี้ยังดังอยู่ไหม
แล้วสั่งให้ทำอะไรรุนแรงมากขึ้นรึเปล่า”
เทียนถามด้วยความเป็นห่วง
“ตอนนี้ได้ยินแว่วๆ ไม่ได้ชัดเจน
เท่าช่วงที่เครียดหรือนอนน้อย
ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
ตอนนี้สนุกกับแต่งเพลง ทำเพลง ร้องเพลง”
ดาวายิ้มสดใส
“หน้าสื่อกับตัวจริงนี่ ต่างกันมากเลยนะ
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นเด็กน้อยปราสาทแดกซะอีก”
เทียนยิ้มพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ
“ที่จริงก็ ปราสาทแดกนั่นแหละ
หมายถึงตอนนั้นน่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นจริงๆแล้ว
กว่าจะผ่านมาได้ แทบจะเสียติไปเลยล่ะ”
ดาวาหัวเราะ
“เรื่องอาการปวดหัวที่แก้ไม่หายของน้อง
ที่จริง มันมาจากความเครียดของพี่เอง
รวมถึงเรื่องอดีตที่มันค้างคาไว้ ความคิดมาก
หลังจากที่เขียนบันทึกความจริง
อาการน้องดีขึ้นเลยใช่ไหม”
เทียนอธิบาย
“ใช่ หลังจากที่เขียนบันทึกความจริง
อาการลมเย็นๆที่ติดบนหัวมาหลายปี
อยู่ดีๆก็มีตรงนั้น ลมพุ่งออกหัวไปจนหมด
แล้วก็ ได้กลับมาที่นี้ รวมถึง สติ ความทรงจำต่างๆ
เริ่มกลับมาและรู้ว่าตัวเองลืมทำอะไรที่สำคัญไปบ้าง
แม้แต่เป้าหมายศิลปิน อาหารที่ตัวเองชอบ
หรืออะไรหลายๆอย่างที่เคยทำให้คนอื่นกิน
ลืมหมดเลยทุกอย่าง มันก็ยากที่จะเชื่ออ่ะนะ”
ดาวาถอนหายใจเล็กน้อย
“เหมือนมีอีกจิตทำให้แป๊บนึง แล้วก็หายไปงี้ม้ะ
แบบว่า ไม่รู้ว่าตัวเองทำได้ยังไง”
เทียนเริ่มตั้งคำถาม
“ประมาณนั้น อาการมันเหมือน ถูกสะกดจิต
อ๋อ………ก้อนพลังงานเน่าเหม็นที่แทรกเข้ามาในหัวใจ
เมื่อหลายปีก่อน พยายามขัดขวางให้ฉันเกลียดพี่
ฉันเห็นร่างที่แท้จริงของเค้าแล้ว
เป็นศพของผู้หญิงวัยรุ่ย ใส่ชุดเหมือนนักศึกษานานาชาติ กระโปรงลายสก๊อตสีชมพู วันที่ล้างพลังงาน
พลังงานของเค้าคนนี้ลอยออกมา
ต่อหน้าต่อหน้า จากหัวใจ เค้ามายืนอยู่ปลายเตียง
เหมือนมนต์สะกดนั้นถูกล้างออก และไล่ออกมา
อย่างที่บอกพี่ไปว่า ด้านมืด มันไม่ใช่การยอมรับตัวเอง
แต่เป็นการรอจังหวะด้านมืดของเราที่กำลังเรียนรู้
ใช้ควบคุมให้ทุกอย่างรุนแรงขึ้นกว่าเดิมด้วย
พี่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ แต่ตอนนี้
พวกมนต์สะกดต่างๆ ออกไปจากร่างน้องหมดแล้ว
เหมือนของพวกนี้ พยายามขัดขวางเส้นทางศิลปินด้วย”
ดาวาพูดเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
“แล้วของพวกนี้มาจากไหน
ทำไมถึงพยายามขวางพวกเรา”
เทียนอยากหาตัวคนที่ทำ
“ไม่รู้เหมือนกัน ช่างมันเถอะ
ตอนนี้ชีวิตมีความสุขแล้ว
ไม่อยากคิดถึงเรื่องร้ายๆอีกแล้ว
เอาเวลาไปสร้างสรรค์ผลงานดีกว่า“
ดาวายิ้มสดใส
“ได้คุยกันแบบนี้ดีกว่าตั้งเยอะนะ
หลังจากนี้ คุยกันตรงๆแบบนี้ดีกว่านะ”
เทียนยิ้มสดใส
ทั้งสองคุยกันด้วยความจริงจังและจริงใจ
พร้อมด้วยความเข้าใจ ทุกอย่างลงตัวและดีขึ้นมากๆ
ก่อนจะแยกย้ายไปทำงานของตัวเอง
ณ ห้องนอนในบริษัทของดาวา
“ตอนจบแล้ว”
ดาวาอ่านนิยายเรื่อง อาทีเซีย
ภารกิจเทพแห่งศิลปะต่อจนจบ
ตอนที่ 20 ความรักแท้ชนะทุกอย่าง (ตอนจบ)
เจ้าหญิงอาบาร่าเธอชอบนั่งเล่นเปียโนอยู่ในราชวัง
เธอประพันธ์บทเพลงไว้มากมาย เธอมีความสุข
ที่ได้เล่นเปียโนและประพันธ์บทเพลงต่างๆ
งานเต้นรำยามราตรีถูกจัดขึ้นของทั้งสองตระกูล
เสียงบรรเลงเพลงคลาสสิคดังไปทั่วงาน
“วันนี้เจ้าหญิงท่านพร้อมเต้นรำกับเราแล้วหรือไม่”
เจ้าชายทามาซีถาม
“ท่านอยากแต่งงานกับเราจริงๆหรอ เจ้าชาย”
เจ้าหญิงบาอาร่าพูดเข้าเรื่อง
“ต่อให้ไม่อยาก แล้วเราจะทำอะไรได้”
เจ้าชายถอนหายใจ
“ถ้าเราสองคนพร้อมใจกัน หนีงานแต่งงาน
ทุกอย่างจะเป็นยังไง”
เจ้าหญิงถาม
“นั่นเป็นการทำลายตระกูลของพวกเราเองนะ
เจ้าหญิงเราเชื่อว่ามันจะมีทางออกที่ดีกว่านี้”
เจ้าชายทามาซียิ้มเล็กน้อย
“ท่านรักเจ้าหญิงเฟอร์เนส พวกท่านรักกัน
มาแสนนาน เจ้าสาวของท่านควรเป็น
เจ้าหญิงเฟอร์เนส ไม่ใช่เรา”
เจ้าหญิงอาบาร่าถอนหายใจ
“เราเคยคุยกับท่านพ่อแล้ว ท่านพ่อไม่ยอม
เพราะหากเช่นนั้น จะผิดสัญญากับทั้งสองตระกูล
ที่ให้ไว้ต่อกัน หากน้องชายของเรายังอยู่
เราคงจะมีทางเลือกมากกว่านี้”
เจ้าชายทามาซีเผลอพูดความลับบางอย่าง
“ท่านมีน้องชายด้วยงั้นหรอ
เราไม่เคยได้ยินเรื่องมาก่อน”
เจ้าหญิงอาบาร่าสงสัย
“เรื่องนี้เป็นความลับของตระกูลเรา
แท้จริงแล้วคนที่ต้องแต่งงานกับเจ้าหญิง
คือน้องชายของเรา ไม่ใช่เรา”
เจ้าชายทามาซีเปิดเผยความลับ
“น้องชายของท่านงั้นหรอ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ”
เจ้าหญิงอาบาร่าสงสัยบางอย่าง
“เราไม่รู้ น้องชายเรามีสัญลักษณ์บางอย่าง
เราจดจำได้ หากเราได้พบน้องชายของเรา
เราสามารถจดจำน้องชายของเราได้ทันที”
เจ้าชายทามาซีพูดพร้อมนึกถึงอดีต
“สัญลักษณ์อะไร ท่านบอกเราได้หรือไม่
เราสัญญา เราจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ”
เจ้าหญิงอาบาร่าสงสัยบางอย่าง
“ท่านอยากรู้ไปทำไมเจ้าหญิง”
เจ้าชายทามาซีสงสัย
“ไม่รู้สิ แต่เราอยากรู้ ท่านบอกเราได้หรือไม่”
เจ้าหญิงอาบาร่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“ได้สิ น้องชายของเรามีพลังนินจา
สัญลักษณ์บนฝ่ามือข้างซ้ายของน้องชายเรา
ท่านพ่อฝันว่าทูตสวรรค์ส่งน้องชายของมาลง
แต่หลังจากคืนนั้น น้องชายของเราหายไป
อย่างลึกลับ ด้วยวัยเพียง 6 เดือนเท่านั้น
พวกเราพยายามตามหาน้องชายของเรามาโดยตลอด
โดยทางตระกูลของเราเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ
หากพบกันตอนนี้ คงจะมีอายุใกล้เคียงกับท่านนะเจ้าหญิง”
เจ้าชายทามาซีเปิดเผยความลับ
“พลังนินจาอย่างนั้นหรอ”
เจ้าหญิงยิ้มอย่างมีความหวัง
“ท่านยิ้มเหมือนรู้ว่าน้องชายของเราเป็นใคร”
เจ้าชายทามาซีสงสัย
“เรารู้จักคนที่มีพลังนินจานะ
แต่ไม่รู้ว่าจะใช่น้องชายของท่านหรือเปล่า”
เจ้าหญิงอาบาร่ายิ้มพร้อมพยักหน้าเบาๆ
“ท่านพูดจริงหรอเจ้าหญิง
ท่านพาเราไปหาเขาได้หรือไม่”
เจ้าชายทามาซีรู้สึกดีใจแปลกๆ
“ได้สิ หลังจากจบงานเต้นรำคืนนี้ เราจะพาท่านไป”
เจ้าหญิงอาบาร่ายิ้มอย่างมีความหวัง
ณ สวนดอกไม้ใกล้ๆโบสถ์
“มาโร่ เรามีคนมาแนะนำให้เธอรู้จัก”
เจ้าหญิงอาบาร่ามาพร้อมกับเจ้าชายทามาซี
“มาโร่งั้นหรอเจ้าหญิง”
เจ้าชายทามาซีตกใจ
“ใช่ มาโร่นี่แหละ ท่านลองดูสิเขามีสัญลักษณ์หรือไม่”
เจ้าหญิงอาบาร่าภาวนาขอให้เป็นเขา
“เราขอดูสัญลักษณ์บนฝ่ามือหน่อย มาโร่”
เจ้าชายทามาซีพูด
“ท่านรู้เรื่องสัญลักษณ์บนฝ่ามือของเราได้ยังไง”
มาโร่ไม่ยอมยื่นมาให้เจ้าชาย
“อย่าบอกนะ ว่าเจ้า คือน้องชายน้องของเราจริงๆ”
เจ้าชายทามาซียิ้มดีใจ
“น้องชาย!!!”
มาโร่ทำหน้าอึ้ง
“น้องชายของเรามีพลังนินจา
มีสัญลักษณ์นินจาอยู่บนฝ่ามือกข้างซ้าย
แต่น้องชายของเราหายไปอย่างลึกลับ
ตั้งแต่เมื่อ 20 กว่าปีก่อน เราขอดูมือเจ้า
หากเจ้าเป็นน้องชายของเรา
เจ้าจะได้แต่งงานกับเจ้าหญิงบาอาร่า”
เจ้าชายทามาซีพูดด้วยความรู้สึกว่ามาโร่
อาจจะเป็นน้องชายของเขาจริงๆ
“ว่าไงนะ!!!”
มาโร่ค่อยยื่นมือข้างซ้ายให้เจ้าชายทามาซี
“สัญลักษณ์นี้!!!!!!”
เจ้าชายทามาซียิ้มดีใจ
“จริงหรอเจ้าชาย นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม”
เจ้าหญิงอาบาร่ายิ้มดีใจ
เส้นเวลาปัจจุบันถูกเปลี่ยนกลับมา
อยู่ในเส้นเวลาของศิลา
“อ้าว!!! ทำไมกลับมาที่นี่เร็วจัง กำลังสนุกเลยนะ”
ศิลามองหน้าพระธิดาแบบงงๆ
“พวกเราไปก่อนนะ”
เจ้าเทวทิณณ์และพระธิดาจินตนาหายไป
อย่างรวดเร็วโดยไม่ตอบคำถามใดๆ
“เราเคยเป็นน้องชายของซิกส์หรอ”
ไตเติ้ลยิ้มเบาๆ
“นั่นสินะ”
ศิลาหัวเราะ
“มิติของธิดาทะเลาะกัน
แต่เป็นมิติของเจ้าหญิงอาบาร่า
กลับเป็นพี่น้องกันสะงั้น”
ไตเติ้ลหัวเราะ
“พระธิดากับเจ้าชายกำลังจะบอกอะไรพวกเรานะ
รอบนี้ไม่บอกอะไรเลย หายไปเร็วมาก”
ศิลาสงสัย
“เค้าจะบอกเราว่า มนุษย์ทุกคนมีหลากหลายมิติ
อย่างนั้นหรอ พระธิดาเคยบอกเราว่า
แม้แต่พระธิดายังมีมิติที่เป็นตัวร้าย
แต่อยู่ที่ว่า จะเลือกใช้ตัวไหนมาเล่นในเส้นเวลาหลัก”
ไตเติ้ลเข้าใจในสิ่งที่ทั้งสองตั้งใจจะบอก
ณ อาณาจักรอินดีโก้
“ตอนนี้บ่อน้ำนาระบิทสามารถฟื้นฟูตัวเองได้แล้ว”
เจ้าเทวทิณณ์ยิ้มสดใส
“เราดีใจ ในที่สุด ศิลาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว”
พระธิดายิ้มสดใส
“พลังงานของทั้งสองสมดุลย์แล้ว”
เจ้าชายยิ้ม
“การนำด้านมืดและปมในอดีตถูกขุดออกไป
แล้วในมิติคู่ขนาน”
พระธิดายิ้ม
“ถึงเวลาที่เราต้องส่งทั้งสอง
กลับไปเส้นเวลาปัจจุบันแล้วล่ะ”
เจ้าชายยิ้ม
พระธิดาจินตนาและเจ้าชายเทวทิณณ์ย้ายเส้นเวลาปัจจุบัน
ของศิลากลับมาอีกปัจจุบันหนึ่ง
ศิลาสดุ้งตื่นขึ้นในห้องนอนเล็กๆของเธอ
เธอพบว่าทุกอย่างคือฝันไป
“เป็นยังไงบ้างอนาคตของเธอ สนุกไหมศิลา”
เจ้าชายพูดผ่านโทรจิต
“อนาคตหรอ”
ศิลานั่งงงๆ
“รูปทะเลนั่นเปรียบเสมือนเธอนะ ศิลา
บ่อน้ำนาระบิทเปรียบเสมือนทะเลในดาวโลก”
เจ้าชายคุยทางโทรจิต
“หมายความว่ายังไง”
ศิลาสงสัย
“ทะเลเยียวยาตัวเองได้ เยียวยามนุษย์ได้
แต่ทะเลอยู่เฉยๆไม่วิ่งตามมนุษย์
มีแต่มนุษย์ที่วิ่งตามหาทะเล”
เจ้าชายคุยโทรจิต
ศิลากำลังนึกภาพในอดีตของเธอจนถึงปัจจุบัน
“เราเข้าใจทุกอย่างแล้วเจ้าชาย ขอบคุณมากๆเลยนะ”
ศิลายิ้มสดใส
ศิลาเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอรู้แล้วว่า
เธอจะใช้ชีวิตของเธอต่อไปได้ยังไง
เธอเห็นงานนิทรรศการงานศิลปะ
เธอตัดสินใจไปอย่างไม่ลังเล
ณ งาน ART&JOY
ผลงานศิลปะหลากหลายแขนงถูกจัดรวมกัน
ในนิทรรศการนี้ ไม่ว่าจะเป็น รูปวาด,รูปถ่าย,
รูปปั้น,ดนตรี,อาหาร,แฟชั่นและการออกแบบต่างๆ
ถูกจัดรวมกันอย่างยิ่งใหญ่และหลากหลาย
ศิลาเดินเข้าไปดูภาพถ่ายเจ้าหญิงและเจ้าชาย
อยู่ในสวนดอกไม้กันอย่างมีความสุข
เธอนึกถึงอาณาจักรอินดีโก้ เธอหยิบรูปนั้นขึ้นมาดู
แต่มีผู้ชายคนหนึ่งหยิบรูปนั้นขึ้นมาพร้อมกับเธอ
ศิลาหันไปมองหน้าเขาเธอเผลอพูดขึ้น
“ไตเติ้ล!!”
ศิลาเผลอพูดออกไปแบบไม่รู้ตัว
“ศิลา เราจำเธอได้นะ”
ไตเติ้ลยิ้มสดใส
“เธอไปโลกคู่ขนานมาเหมือนกันหรอ”
ศิลายิ้มดีใจ
“ใช่!! รูปนี้เหมือนเจ้าชายเทวทิณณ์กับพระธิดาจินตนา
อยู่ในสวนดอกเดมิบิทเลยเนอะ”
ไตเติ้ลยิ้ม
“ใช่”
ศิลายิ้มสดใส
(จบบริบูรณ์)
“คิดไอเดียแต่งเพลงได้เยอะมากๆเลยไปหาพี่ก๊อตดีกว่า”
ดาวาเดินออกไปยังห้องทำเพลงของบริษัท
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
