ตอนที่ 2.13: เสียงหัวเราะเด็ก (The Laughter of a Child)
**[SCENE START – 05:12 น. วันใหม่]**
**EXT. โรงเรียนรัฐย่านดอนเมือง – ฝนเพิ่งหยุดตก**
เขตจอดรถหน้าประตูโรงเรียน
แอปขึ้นข้อความพร้อมเสียงติ๊งที่เบากว่าปกติ
> **[ ทาน 5 ประการ – ขั้นที่ 3 ]**
> ส่ง “เสียงหัวเราะของเด็ก” ให้คนที่ลืมไปแล้วว่าความสุขเสียงดังได้ขนาดไหน
> รางวัล: คุณจะได้หัวเราะแบบเด็กอีกครั้ง… และทุกคนรอบตัวจะหัวเราะตามโดยไม่รู้ตัว
เขตมองไปที่สนามโรงเรียน
มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่คนเดียว
อายุประมาณ 12 ปี ชื่อ “น้องต้นกล้า”
เป็นเด็กที่ถูกบูลลี่หนักจนเพื่อนคนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้(กลัวถูกบูลลี่ไปด้วย)
ตอนนี้ถูกแยกไปนั่งคนเดียวทุกวัน
**น้องต้นกล้า (เสียงเบา):**
“ผมไม่มีเพื่อนเลย… ผมจะลืมการหัวเราะไหมครับ พี่ไรเดอร์”
เขตเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ
ยื่นกล่องเปล่าใบเล็กให้
**เขต:**
“เปิดดูสิ”
น้องต้นกล้าเปิดฝา
แสงสีขาวทองพุ่งขึ้น
ภาพโฮโลแกรมปรากฏ
เป็นภาพ “น้องต้นกล้าในอนาคต”
ยืนอยู่กลางวงเพื่อน ๆ กว่า 20 คน
ทุกคนกำลังหัวเราะลั่นกันจนน้ำตาไหล
เพราะต้นกล้าเล่าเรื่องตลกโง่ ๆ ให้ฟัง
**ต้นกล้าอนาคต (เสียงหัวเราะดัง):**
“แล้วกูก็ลื่นล้มใส่กองขี้เลยเว้ย!!”
เพื่อน ๆ หัวเราะจนตัวโยก
ต้นกล้าในภาพก็หัวเราะจนหายใจไม่ทัน
น้องต้นกล้าตัวจริงยืนตาค้าง
แล้ว… ปากค่อย ๆ ขยับ
เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ดังขึ้น
แล้วดังขึ้น
ดังขึ้น
จนกลายเป็นเสียงหัวเราะลั่นเต็มปอด
เด็กคนอื่น ๆ ที่ยืนมองจากระยะไกล
เริ่มหัวเราะตามโดยไม่รู้ตัว
แม้แต่ครูที่เดินผ่านมายังเริ่มยิ้มกว้าง
ทั้งโรงเรียนหัวเราะพร้อมกัน 3 นาทีเต็ม
โดยไม่มีใครรู้เหตุผล
**[CUT TO – ภาพในหัวของเขต]**
เสียงหัวเราะของตัวเองตอนอายุ 6 ขวบดังขึ้นในหัว
เสียงหัวเราะที่หายไปตั้งแต่แม่เสีย
ตอนนี้กลับมาแล้ว
และมัน “เพิ่มพูน” ขึ้นเรื่อยๆ
จากนี้ไป
ทุกครั้งที่เขตหัวเราะแบบเด็กจริง ๆ
คนรอบตัวจะหัวเราะตามโดยอัตโนมัติ
เหมือนเชื้อความสุขที่ติดต่อได้
**[CUT TO – 07:00 น.]**
**EXT. สนามโรงเรียน**
น้องต้นกล้าเดินเข้ามาหาเขต
ตาแดงแต่ยิ้มกว้าง
**น้องต้นกล้า:**
“พี่ครับ… ผมขอเก็บกล่องนี้ไว้ได้ไหม
ผมจะยิ้มและมีความสุขได้ แม้ผมจะโดนบูลลี่
แต่ไม่เป็นไร ผมจะเป็นเสียงหัวเราะและความสุขให้เพื่อนผมเอง
เขตลูบหัวเด็กเบา ๆด้วยความเอ็นดู
‘ไอ้หนู อย่าทำอะไรเกินตัวหนักละ’
**[CUT TO – 08:30 น.]**
**EXT. ร้านกาแฟลุงวิน**
ลุงวินได้ยินเสียงหัวเราะของเขตตั้งแต่หน้าประตู
แล้วก็หัวเราะตามโดยไม่รู้ตัว
**ลุงวิน (หัวเราะจนน้ำตาไหล):**
“แกทำอะไรเนี่ยไอ้หนู
ทั้งร้านหัวเราะกันโดยไม่มีเหตุผลเลย!”
**เขต (ยิ้มกว้างจนแก้มปวด):**
“ผมแค่ได้หัวเราะแบบเด็กคืนมาครับลุง
แล้วมันก็ติดต่อได้ง่ายด้วยสิลุง ฮ่าๆ”
ริ้วขาวทองที่ขอบเสื้อขยายกว้างขึ้นอีกนิด
ตอนนี้กว้างเกือบ 1 เซนติเมตร
**[FADE OUT]**
**คำคมท้ายตอน**
“เสียงหัวเราะของเด็กคนเดียว ถ้าเริ่มจากใจจริง
มันสามารถทำให้โรงเรียนทั้งโรงเรียน เปลี่ยนไปได้
และวันหนึ่ง… โลกทั้งใบจะหัวเราะตามเรา”
**หมายเหตุจากระบบ**
> ทาน 5 ประการ ขั้นที่ 3/5 สำเร็จ
> คุณได้ “เสียงหัวเราะเด็ก” คืนมา… และมันจะส่งต่อไปไม่สิ้นสุด
> เงายุติธรรมเริ่มขยับแล้ว
**[SCENE END]**
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
