ตอนที่ 2.18: ปะทะยุติธรรมรอบแรก
**[SCENE START]**
**EXT. ตรอกแคบ ๆ ย่านบางลำพู - กลางคืน**
ฝนโปรยปรายเบา ๆ ไฟส่องสว่างจากโคมข้างทางสะท้อนบนพื้นเปียก
เขตกำลังคุกเข่าอยู่ข้างชายหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ ที่ตัวสั่นเทา
ชายคนนี้คือคนที่เคยถูกเขตช่วยในช่วงทานมาราธอน – คนที่ขโมยของกินเพราะหิวโหย
ตอนนี้เขานั่งกอดเข่า หน้าซีดเผือด มีรอยช้ำที่แขน
เขตวางกล่องสีเทาเงินลงตรงหน้าเขาเบา ๆ
“เปิดดูสิ... มันจะให้โอกาสนายเริ่มใหม่”
ชายหนุ่มมองกล่องด้วยความหวาดกลัว แต่ก็เอื้อมมือเปิดฝา
แสงนวล ๆ ลอยออกมา ภาพในใจเขาปรากฏขึ้น
ภาพของตัวเขาในอนาคตที่ทำงานหาเงินสุจริต ซื้อข้าวให้แม่ ช่วยเหลือคนอื่นต่อไป
ชายหนุ่มน้ำตาไหลพราก
“พี่... ผม... ผมอยากลองอีกครั้งจริง ๆ”
เขตยิ้มอ่อนโยน วางมือบนไหล่เขา
“แล้วนายจะทำได้”
แต่ในทันใดนั้น...
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากปากซอย
ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีเขียวมรกตยืนขวางทางออก
ธรรม (Themis) ถือดาบโฮโลแกรมสีเขียวเรืองแสงในมือขวา
ดวงตาเขาเย็นชาและเด็ดขาด
**ธรรม (เสียงทุ้มหนัก):**
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้หนู
คนที่ทำผิดกฎหมาย... ต้องได้รับการลงโทษ
นั่นต่างหากคือทานที่แท้จริงสำหรับคนดี”
เขตเงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ธรรม
มือที่กำลังจะวางกล่องลงหยุดชะงัก
**เขต (เสียงนิ่ง):**
“ลงโทษเขา... แล้วเขาจะเปลี่ยนได้ยังไง?
การให้โอกาสต่างหากที่ทำให้คนเปลี่ยน”
**ธรรม (ก้าวเข้ามาใกล้):**
“โอกาส?
คนที่เคยผิดกฎหมายจะผิดซ้ำอีกเสมอ
ข้าลงโทษเพื่อปกป้องคนที่ไม่รักษากติกาสังคม
องค์กรข้าทำแบบนี้มานานแล้ว
และข้าภูมิใจในมัน”
ชายหนุ่มตัวสั่นถอยหลังไปเกาะกำแพง
เขตยืนขึ้นกั้นระหว่างธรรมกับชายหนุ่ม
**เขต (เสียงเข้มขึ้น):**
“แล้วถ้าผมบอกว่าคุณกำลังทำผิดอยู่ล่ะ?
ลงโทษคนที่หิวโหย... นั่นไม่ใช่ความยุติธรรม
นั่นคือความโกรธที่สวมหน้ากากยุติธรรม”
ธรรมยกดาบขึ้นช้า ๆ แสงเขียวสว่างขึ้น
แต่เขตไม่ขยับแม้แต่น้อย
เขาหยิบกล่องที่ยังเปิดค้างอยู่ แล้วยกขึ้นตรงหน้าธรรม
“ลองเปิดดูสิ...
ไม่ใช่เพื่อเขา
แต่เพื่อคุณเอง”
ธรรมชะงัก
ดาบในมือสั่นเล็กน้อย
เขามองกล่องที่เขตยื่นให้ แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือแตะ
แสงสีเขียวมรกตผสมกับแสงขาวทองจากกล่อง
ภาพในใจธรรมปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน
ภาพของตัวเขาในอดีต – เด็กชายที่ยืนมองพ่อถูกฆ่าโดยไม่ได้รับความยุติธรรม
ภาพของตัวเขาในอนาคตที่กำลังยื่นมือให้คนที่เคยผิดกฎหมาย
คนเหล่านั้นกลับมาเป็นคนดี ช่วยเหลือสังคมต่อไป
ภาพที่แสดงว่า “การลงโทษ” ไม่ใช่คำตอบเดียว
แต่ “การให้โอกาส” สามารถสร้างแรงกระเพือม ของความยุติธรรมใหม่ได้
ดาบในมือธรรมค่อย ๆ ลดลง
แววตาเขาสั่นไหวครั้งแรก
**ธรรม (เสียงสั่นเล็กน้อย):**
“กล่อง นี่... ทำให้ฉันสงสัยตัวเองครั้งแรกในรอบหลายปี
ยุติธรรมที่ฉันต้องการ... มันอาจไม่ใช่แค่การลงโทษอย่างเดียวสินะ”
เขตมองธรรมด้วยสายตาอ่อนโยน แต่ในอกของเขาเริ่มหงุดหงิด
ความเบื่อหน่ายที่ถูกสะกดรอย ที่สะสมมาตลอดหลายวัน (ที่ธรรมเคยขวางเขาใน 2.11-2.14) เริ่มพุ่งขึ้น
**เขต (เสียงต่ำ ฟันกัดแน่น):**
“ถ้าคุณยังไม่เข้าใจ... ผมจะทำให้เห็นเองว่าความยุติธรรมของคุณมันผิดยังไง!”
เขตก้าวเข้าไปใกล้ มือกำแน่น ราวกับจะใช้พลังจากชุดเทา
ริ้วขาวทองบนตัวเขาสว่างขึ้นอย่างรุนแรง
ชายหนุ่มที่กำลังจะหนีชะงัก มองเขตด้วยความตกใจ
แต่ในทันใดนั้น...
เด็ก ๆ จาก ชุมชน ที่เขตเคยให้กล่อง (เด็กจาก ตอนก่อนๆ และคนอื่น ๆ) วิ่งเข้ามาจากปากซอย
พวกเขายืนกางแขนกั้นระหว่างเขตกับธรรม
**เด็กคนหนึ่ง (เสียงสั่นแต่กล้า):**
“อย่าทำร้ายพี่เขตนะครับ!
พี่เขตให้โอกาสผม... ให้โอกาสพี่คนนั้นด้วย!”
เด็กอีกคนยกกล่องที่ได้รับต่อมาขึ้นสูง
“ถ้าพี่เขตโกรธจนทำร้ายใคร... กล่อง ของเราจะไร้ความหมายนะครับ!”
เขตชะงัก
ความโกรธที่กำลังจะระเบิดค่อย ๆ ถูกดึงกลับ
เขามองเด็ก ๆ ที่ยืนปกป้องเขา แล้วถอนหายใจยาว
มือที่กำแน่นค่อย ๆ คลายออก
**เขต (เสียงเบาลง):**
“...ขอบคุณนะ
พี่เกือบทำผิดแล้ว”
ธรรมมองเด็ก ๆ ที่ยืนกันเป็นกำแพง
แล้วมองเขตที่กำลังควบคุมตัวเองได้
เขาค่อย ๆ เก็บดาบโฮโลแกรมหายไป
**ธรรม (เสียงนิ่ง แต่แฝงความสับสน):**
“ความยุติธรรม ของนาย... ทำให้ฉันต้องคิดใหม่
แต่ข้ายังไม่ยอมแพ้หรอก
ข้าจะพิสูจน์ว่ายุติธรรมของข้าถูกต้อง”
ธรรมหันหลังเดินจากไป เงาของเขาค่อย ๆ จางหายในสายฝน
เขตหันไปมองเด็กๆที่กำลังยิ้มน้ำตาคลอ
**เขต (ยิ้มอ่อน):**
“ขอบใจนะเด็กๆ... ได้พวกเธอช่วยไว้แล้ว”
เด็ก ๆ หันมายิ้มให้เขต
เขตยืนนิ่ง มองฝนที่ยังตกพรำ
ในอกของเขา รู้สึกถึง “ความสงบภายใน” ที่เพิ่มพูนขึ้นอีกครั้ง
แต่ในใจก็มีเสียงเตือนตัวเองเบา ๆ
“เราเกือบเสียการควบคุมไป...
ถ้าไม่ได้เด็กๆมาช่วยไว้... ได้ซวยอีกแน่”
**[SCENE END]**
**คำคมปิดท้ายตอน:**
“การลงโทษอาจทำให้คนหยุดผิด
แต่การให้โอกาสอาจทำให้คนหยุดอยากผิด
...และบางครั้ง ความโกรธของผู้ให้ ก็เป็นสิ่งที่อันตรายที่สุด”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
