ตอนที่ 9: จุดเริ่มต้นที่หลอกลวง
ฉาก:
หลังข้อความลึกลับที่ส่งถึงนลินเมื่อคืน เธอและกฤษณ์ตัดสินใจวางแผนหาคำตอบเกี่ยวกับ "จุดเริ่มต้น" ที่ถูกกล่าวถึง
---
บทสนทนาในเช้าวันใหม่:
กฤษณ์: (นั่งจดบันทึกอยู่ในห้องรับแขก) "ข้อความเมื่อคืนมันชัดเจนว่าฆาตกรพยายามดึงคุณกลับไปยังอดีต คุณคิดว่ามีสถานที่ไหนในชีวิตคุณที่เป็นจุดเริ่มต้นของการ์ตูนเรื่องนี้ไหม?"
นลิน: (ครุ่นคิด) "ตอนที่ฉันเริ่มวาดการ์ตูนจริงจังครั้งแรก ฉันจำได้ว่ามันเริ่มต้นที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ ใกล้มหาวิทยาลัย ฉันนั่งอยู่ที่นั่นแทบทุกวันเพื่อวาดภาพและร่างเรื่อง"
กฤษณ์: (พยักหน้า) "ร้านนั้นยังอยู่ไหม?"
นลิน: "ไม่น่าจะอยู่แล้วค่ะ มันปิดไปเมื่อหลายปีก่อน"
กฤษณ์: "แล้วมีที่ไหนอีกไหม? ที่คุณคิดว่าสำคัญพอจะเป็น 'จุดเริ่มต้น'?"
นลิน: (นึกขึ้นได้) "บ้านหลังเก่าของครอบครัวฉัน... ที่ฉันเคยอยู่ตอนเด็ก ฉันเคยใช้เวลาส่วนใหญ่วาดภาพในห้องใต้หลังคา"
กฤษณ์: (จดข้อมูล) "ดี งั้นเราควรเริ่มจากตรงนั้น เผื่อเราจะเจออะไรเพิ่มเติม"
---
ฉาก:
กฤษณ์และนลินขับรถไปยังบ้านหลังเก่าของเธอ ซึ่งถูกทิ้งร้างหลังจากพ่อแม่ของเธอเสียชีวิต บ้านเต็มไปด้วยฝุ่นและกลิ่นอับ
บทสนทนาในบ้านหลังเก่า:
กฤษณ์: (มองรอบ ๆ ห้อง) "มันเงียบดีนะ เหมือนเวลาหยุดนิ่ง"
นลิน: (สัมผัสเฟอร์นิเจอร์เก่า) "มันเต็มไปด้วยความทรงจำ ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่เลยตั้งแต่พ่อแม่เสีย"
กฤษณ์: "แล้วห้องใต้หลังคาที่คุณพูดถึงอยู่ตรงไหน?"
นลิน: "ขึ้นบันไดตรงนั้นค่ะ แต่ประตูอาจจะล็อกอยู่"
(ทั้งสองขึ้นไปบนชั้นบน และพบว่าประตูห้องใต้หลังคาล็อกอยู่จริง ๆ)
กฤษณ์: (มองไปที่แม่กุญแจเก่า) "คุณมีวิธีเปิดมันไหม?"
นลิน: "กุญแจน่าจะอยู่ในลิ้นชักที่ห้องนั่งเล่น ฉันไปหาให้ค่ะ"
---
ฉาก:
ในขณะที่นลินลงไปหากุญแจ กฤษณ์เริ่มสำรวจพื้นที่รอบ ๆ ห้องใต้หลังคา เขาพบว่ามีรอยขีดเขียนบางอย่างอยู่ที่บานประตู
กฤษณ์ (พึมพำ): "รอยขีดเขียน... เหมือนข้อความ..."
ข้อความที่เขาพบถูกเขียนด้วยดินสอจาง ๆ ว่า "ไม่มีใครหนีจากเงาของตัวเองได้"
นลิน: (เดินกลับมาพร้อมกุญแจ) "ฉันเจอแล้วค่ะ"
กฤษณ์: (ชี้ไปที่ข้อความ) "คุณเคยเขียนอะไรแบบนี้ไว้ที่นี่หรือเปล่า?"
นลิน: (อ่านข้อความ) "ไม่ค่ะ ฉันไม่เคยเขียนข้อความนี้เลย"
กฤษณ์: (สีหน้าจริงจัง) "แปลว่ามีคนมาอยู่ที่นี่หลังจากคุณย้ายออกไป"
---
ฉาก:
พวกเขาเปิดห้องใต้หลังคาและพบว่ามันเต็มไปด้วยสิ่งของเก่า ๆ ของนลิน ทั้งสมุดสเก็ตช์ ภาพวาด และหนังสือ แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือโต๊ะเขียนหนังสือที่มีเอกสารวางอยู่
บทสนทนาในห้องใต้หลังคา:
กฤษณ์: (หยิบกระดาษขึ้นมา) "นี่มันอะไรกัน... เป็นร่างการ์ตูน แต่ดูเหมือนมันถูกเติมแต่งเพิ่มเติมในภายหลัง"
นลิน: (มองภาพในกระดาษ) "นี่ไม่ใช่งานของฉัน... แต่ลายเส้นมันคล้ายกับที่ฉันวาด"
กฤษณ์: "คุณรู้จักใครที่สามารถลอกลายเส้นคุณได้ไหม?"
นลิน: "ไม่มีค่ะ นอกจากตัวฉันเอง หรือ..." (หยุดคิด) "ใครบางคนที่เคยเห็นฉันวาดมัน"
---
ฉาก:
กฤษณ์หยิบสมุดอีกเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา มันเป็นสมุดโน้ตที่เต็มไปด้วยข้อความลึกลับและภาพร่างของเงาลึกลับ
ข้อความในสมุด (กฤษณ์อ่าน):
"ตัวละครไม่เคยถูกสร้างขึ้นเพียงเพื่อเล่าเรื่อง... แต่มันสะท้อนความจริงในใจของผู้สร้าง"
นลิน: (เสียงสั่น) "ข้อความนี้... มันเหมือนคำพูดของคุณวศิน"
กฤษณ์: "แปลว่าฆาตกรต้องการบอกว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับคุณและวศินมากกว่าที่เราคิด"
---
ฉาก:
ระหว่างที่พวกเขากำลังตรวจสอบสมุดโน้ต เสียงบางอย่างดังขึ้นจากชั้นล่าง ทำให้ทั้งสองสะดุ้ง
บทสนทนา:
นลิน: (กระซิบ) "เสียงนั่น... คุณได้ยินไหม?"
กฤษณ์: (จับปืนไว้แน่น) "อยู่ตรงนี้ อย่าขยับ ผมจะลงไปดูเอง"
กฤษณ์ลงไปสำรวจชั้นล่าง แต่ไม่พบใคร ทว่าที่ประตูหน้าบ้านมีรูปภาพขนาดเล็กถูกแขวนไว้
ภาพ:
เป็นภาพเงามืดของนลินในวัยเด็ก กำลังนั่งวาดภาพอยู่ในห้องใต้หลังคา
---
ฉากจบตอน:
ภาพตัดไปที่ชายลึกลับในห้องมืด เขากำลังเฝ้าดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ในบ้านของนลิน พร้อมข้อความที่เขียนบนกระดาษว่า
"เมื่อเงากลายเป็นตัวตน ทุกอย่างจะสมบูรณ์แบบ"
---
ปมสำคัญในตอนที่ 9:
1. ข้อความที่พบในบ้านเก่าของนลินยืนยันว่า ฆาตกรเคยอยู่ที่นั่น และอาจเฝ้าดูเธอมานาน
2. การค้นพบสมุดโน้ตในห้องใต้หลังคาเปิดเผยว่า มีคนลอกเลียนลายเส้นของเธอเพื่อสร้างเรื่องราวใหม่ที่บิดเบือน
3. การทิ้งภาพเงาของนลินในวัยเด็กเป็นการส่งข้อความที่บ่งบอกว่า ฆาตกรรู้จักเธอเป็นอย่างดี
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
