ทุ สะ นะ โส
ในสมัยพุทธกาล ครั้งหนึ่ง พระเจ้าปเสนทิโกศลกษัตริย์แห่งกรุงสาวัตถีทรงมีพระทัยปฏิพัทธ์สตรีนางหนึ่งซึ่งมีสามีแล้ว พระองค์จึงดำริที่จะฆ่าสามีของนางและรับสตรีนั้นมาเป็นนางสนม โดยพระองค์สั่งให้สามีของนางไปเอาดินสีอรุณ (สีแดงเรื่อ) และดอกอุบลสีแดงมาจากสระโบกขรณีซึ่งห่างจากเมืองสาวัตถี 5โยชน์ ถ้ากลับมาไม่ทันในเย็นวันนี้จะถูกลงโทษ เมื่อบุรุษนั้นไปแล้วพระราชาก็ให้เรียกนายประตูเมืองมาสั่งว่า วันนี้ พอตกเย็นก็ให้ปิดประตูเมือง แม้จะมีคนบอกว่าเราเป็นราชทูตหรืออุปทูตก็อย่าเปิด
บุรุษนั้นคิดอยู่ว่า ดินสีอรุณกับดอกอุบลสีแดงเกิดในภพนาค แล้วเราจะได้จากที่ไหน เมื่อกลับไปเรือนได้สั่งให้ภรรยาเตรียมเสบียงสำหรับเดินทางสักพักก็ถามว่า "หล่อน ภัตสำหรับฉันเสร็จหรือยัง" ภรรยา กล่าวว่า " ยังตั้งอยู่บนเตา" เขาไม่อาจจะรอได้จึงให้ภรรยาเอากระบวยตักน้ำข้าวเทปนกับข้าวที่แฉะนั้นลงในกระเช้าพร้อมกับแล้วเดินดุ่มไปภัตนั้นสุกในระหว่างทาง
เขาพบคนเดินทางคนหนึ่งจึงแบ่งเสบียงทำบุญกับคนเดินทางโดยพูดว่า "ท่านจงรับไปบริโภคเถิด และได้โปรยภัตลงในน้ำกำมือหนึ่ง บ้วนปากแล้วประกาศ 3 ครั้ง ด้วยเสียงดังว่า
" ขอพวกนาค ครุฑ และเทวดา ผู้สิงอยู่ในแม่น้ำนี้จงฟังคำของข้าพเจ้า พระราชาทรงปรารถนาจะลงอาญาแก่ข้าพเจ้าทรงบังคับว่า " เธอจงนำเอาดินสีอรุณกับดอกอุบลสีแดงมา" ก็ภัตที่ข้าพเจ้าให้แก่มนุษย์เดินทางแล้วมีอานิสงส์ตั้ง 1,000 ภัตที่ข้าพเจ้าให้แก่ปลาทั้งหลายในน้ำมีอานิสงส์ตั้ง 100 ข้าพเจ้าอุทิศบุญเหล่านี้แก่ท่านทั้งหลายขอท่านทั้งหลายจงนำดินสีอรุณกับดอกอุบลสีแดงมาให้แก่ข้าพเจ้าเถิด."
พระยานาคตนหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่ในแม่น้ำนั้นได้ยินเสียงแล้วจึงไปหาบุรุษนั้นโดยแปลงกายเป็นคนแก่ กล่าวว่า " ท่านพูดอะไร" บุรุษนั้นจึงกล่าวซ้ำอย่างนั้นเมื่อพระยานาคกล่าวว่า "ท่านจงให้ส่วนบุญนั้นแก่เรา," เขาจึงกล่าวว่า "เราให้" เมื่อพระยานาคกล่าวอีกว่า " ท่านจงให้..." เขาก็กล่าวว่า "เราให้" พระยานาคนั้นจึงให้ดินสีอรุณกับดอกอุบลสีแดงแก่บุรุษนั้น เมื่อเขาได้ของครบแล้วจึงรีบกลับแต่ขณะมาถึงประตูเมืองก็ปิดพอดี แม้จะพูดมากมายอย่างไรก็เข้าไม่ได้จึงไปยังวัดพระเชตวัน
ส่วนพระเจ้าปเสนทิโกศลทรงรุ่มร้อนด้วยกามราคะ ทำให้ทรงบรรทมไม่หลับและบาปนั้นบันดาลให้ได้ยินเสียงว่า "ทุ สะ นะ โส" ทำให้พระองค์ทรงสดุ้งกลัวต่อมรณภัย ประทับนั่งอยู่จนอรุณขึ้น พระนางมัลลิกาจึงนำเสด็จพระราชาไปกราบทูลถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ในครั้งนั้นพระพุทธองค์ตรัสว่าเสียง "ทุ สะ นะ โส" นั้นเป็นเสียงของสัตว์นรก 4 ตน ที่รับผลกรรมเป็นชู้กับภรรยาของคนอื่นอยู่ในโลหกุมภีนรก ก่อนมาตกนรกขุมนี้ได้ไปตกอยู่ในอเวจีมหานรกถึง 1 พุทธันดร ซึ่งเป็นระยะเวลาที่นานมากจนแผ่นดินบนโลกถูกใบไม้ทับถมสูงขึ้น 1 โยชน์ หรือ 16 กิโลเมตร" เมื่อจบพระธรรมเทศนาบุรุษผู้เป็นสามีของสตรีนั้นก็ได้บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน ส่วนพระเจ้าปเสนทิโกศลก็ล้มเลิกความคิดที่จะแย่งภรรยาของคนอื่นเพราะกลัวภัยคือมหานรก
คำอธิบาย และอ้างอิง
1. นาค ครุฑ และเทวดานั้นไม่อาจจะสร้างได้สะดวกเหมือนมนุษย์ จึงต้องการบุญมากเพราะบุญจะทำให้ตนมีทิพยสมบัติมากยิ่งขึ้น ดำรงอยู่ในภพนั้นๆได้นานขึ้น หากเราทำบุญแล้วอุทิศให้แก่นาค ครุฑ และเทวดา พวกเขาจะดีใจมากและหากเราขอให้ช่วยเหลือใดๆในเรื่องที่เขาพอจะช่วยได้เขาก็จะช่วย เช่น ให้ช่วยป้องกันภัย หรือใครขายของก็ดลใจให้คนมาซื้อก็สามารถทำได้ เช่น เด็กชายชฎิลสามารถขายของที่พ่อบุญธรรมค้างสต๊อกไว้ 12 ปี ให้หมดในวันเดียวด้วยบุญของตนและเพราะเทวดาช่วยดลใจให้คนมาซื้อ
2. พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฎราชวิทยาลัย เล่ม 41 หน้า 153 - 173, เล่ม 24 หน้า 440-445, เล่ม 43 หน้า 540.
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
