สุดปลายฟ้า...ที่มีเธอ-ตอนที่13 : เธอคือบ้านของฉัน
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังฝนแรกของปีนั้นพรำจนกลืนหายไปกับผืนทะเล
กลิ่นเค็มจาง ๆ ปะปนกับกลิ่นหอมของกาแฟที่พีทชงให้เธอด้วยมือของเขาเอง
ไอแดดยามสายลอดผ่านม่านไม้ไผ่ ร่วงหล่นลงบนโต๊ะไม้เก่าที่ทั้งคู่เคยนั่งเขียนโปสการ์ดในวัยเยาว์
ตอนนั้นพวกเขาเป็นเพียงเด็กสองคนที่เชื่อในคำสัญญา
วันนี้...พวกเขาเป็นผู้ใหญ่สองคนที่ยังคงเชื่อในหัวใจ
“เธอยังใส่น้ำตาลสองช้อนเหมือนเดิม” เขาว่า ขณะยื่นถ้วยกาแฟให้
ฟ้าหัวเราะเบา ๆ “ก็เพราะฉันไม่เคยเปลี่ยนจากตอนนั้นเลยนี่นา”
พีทมองเธอ เธอยังเหมือนเดิมทุกอย่าง —
ยังมีรอยยิ้มที่ทำให้ทะเลดูอ่อนโยนขึ้น
ยังมีแววตาที่ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเหมือนกลับมาบ้าน
“ฟ้า” เขาเรียกชื่อเธอเสียงแผ่ว
“เธอรู้ไหม ว่าฉันเคยคิดถึงที่นี่ทุกวัน…”
เขาหยุดเล็กน้อย เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นคำตอบแทน
“ฉันเดินทางไปหลายที่ มีบ้าน มีห้องพักหรู มีวิวที่สวยกว่า แต่ไม่มีที่ไหนทำให้ฉันรู้สึกว่า ‘อยู่ที่นั่นแล้วเป็นตัวเอง’ ได้เหมือนที่นี่เลย”
ฟ้าเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน
“ที่นี่...ไม่ใช่เพราะวิวหรอกพีท มันอบอุ่นเพราะคนที่อยู่ด้วยกันต่างหาก”
เขายิ้ม เหมือนหัวใจถูกโอบด้วยแสงเช้า
เธอไม่รู้เลยว่า...คำพูดนั้นทำให้เขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ตลอดไป
พีทยกกล่องดนตรีใบเล็กที่เคยอยู่ในห้องของเธอขึ้นมา
“ฉันซ่อมมันแล้ว” เขากล่าวพลางหมุนกุญแจเบา ๆ
เสียงเพลงเก่า ๆ ที่เธอเคยแต่งให้เขาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง — ทำนองคุ้นเคยที่เหมือนลมหายใจของอดีต
“ยังเพราะเหมือนเดิมเลย” เธอพูดพร้อมยิ้ม
“เพราะเธอต่างหาก” เขาตอบโดยไม่ลังเล
“ไม่ว่าผ่านมากี่ปี เพลงนี้ยังมีชีวิตอยู่เพราะเธอ เพราะฉันไม่เคยลืมเลยว่ามันเกิดจากหัวใจของเรา”
เธอหลบตา มือเล็กวางบนโต๊ะไม้ช้า ๆ
เขายื่นมือมาทับไว้ — อบอุ่นจนเธอรู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นสอดประสานกันพอดี
“ฟ้า...”
“หืม?”
“เธอคือบ้านของฉัน”
เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาสั่นระริก
“บ้านเหรอ...”
“ใช่...บ้านที่ฉันกลับมาทีไรก็อุ่นเหมือนเดิม บ้านที่ไม่ต้องมีหลังคา แค่มีเธอก็พอ”
เธอหัวเราะทั้งน้ำตา
“พูดแบบนี้ ฉันจะหนีไปไหนได้อีก”
“ไม่ต้องหนีแล้ว...” เขากระซิบ “ฉันกลับมาแล้ว และจะไม่ไปไหนอีก”
เธอไม่ตอบ เพียงพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาไหลซึมอย่างเงียบงัน
เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง
เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเบา ๆ ราวกับโลกกำลังยิ้มให้การกลับมาของหัวใจทั้งสอง
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า แสงแดดอาบคลุมพื้นไม้ กลิ่นกาแฟยังอุ่นอยู่ในอากาศ
เธอเอนหัวพิงไหล่เขา — เหมือนตอนเด็กที่เคยพิงในเย็นวันหนึ่งตรงชายหาดเดียวกัน
ความเงียบในตอนนั้นไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่มันเต็มไปด้วยคำที่ไม่ต้องพูด
เธอรู้...เขาจะไม่หายไปอีก
เขารู้...เธอจะไม่ปิดประตูหัวใจอีก
และทะเลก็ยังคงซัดเข้าฝั่ง เหมือนเสียงลมหายใจของใครบางคนที่เพิ่งกลับถึงบ้าน
เพราะบ้าน...ไม่ใช่สถานที่ แต่คือหัวใจที่เรากลับมาหาได้เสมอ 🕊️
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
