สุดปลายฟ้า-ที่มีเธอ-ตอนที่ 12 : ฝนแรกของปีนั้น
เสียงคลื่นในคืนนั้นไม่เหมือนคืนใด — มันกระทบฝั่งอย่างเนิบช้า ราวกับหัวใจที่เริ่มเข้าใจว่าการรอคอยไม่เคยสูญเปล่า… เพียงแต่บางครั้ง เราต้องผ่านฤดูทั้งหมดของชีวิต เพื่อจะได้กลับมายืนตรงนี้อีกครั้ง — ใต้สายฝนของปีที่รอคอย
สายฝนโปรยลงมาทีละหยด กลิ่นดินผสมกลิ่นเกลือทะเลคลุ้งอยู่ในอากาศ ฟ้ายืนนิ่งอยู่ตรงระเบียงไม้ของรีสอร์ตแห่งเดิม ผมของเธอเปียกแนบแก้ม น้ำตาและฝนกลายเป็นสิ่งเดียวกันจนไม่รู้ว่าความชื้นที่ไหลลงจากปลายคางนั้นเกิดจากอะไรแน่
เธอเงยหน้ามองฟ้า ฝนปีนี้ตกในวันเดียวกับเมื่อสิบห้าปีก่อน — วันที่เขาจากไปโดยไม่ล่ำลา วันที่เธอยังไม่รู้ว่าทำไมหัวใจถึงเจ็บได้มากขนาดนั้น ทั้งที่ยังไม่ได้พูดคำว่ารักออกไปแม้แต่คำเดียว
เสียงฝีเท้าดังขึ้นท่ามกลางฝน
ช้า ๆ — หนักแน่น — และคุ้นเคยเกินกว่าจะเข้าใจผิด
ฟ้าหันกลับไป เห็นเขาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกแนบตัว ผมของเขาเปียกชุ่ม ใบหน้ามีรอยยิ้มบางที่ไม่เคยเปลี่ยน
“ฟ้า...” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ เสียงนั้นยังอุ่นเหมือนเดิม ทั้งที่เวลาผ่านไปนานจนแทบลืมเสียงหัวใจตัวเอง
เธอไม่ได้ตอบ เพียงมองเขาอยู่อย่างนั้น เหมือนต้องการพิสูจน์ว่าภาพตรงหน้าไม่ใช่เพียงความฝัน
“ทำไมถึงไม่ไปอยู่ที่ที่ฝนไม่ตก...” เขาพูดติดหัวเราะเล็ก ๆ น้ำเสียงนั้นทำให้เธอหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เพราะที่นี่คือที่เดียว...ที่ฉันเคยรอใครสักคนกลับมา”
คำพูดของเธอสั่น แต่ชัดเจนกว่าทุกสิ่ง
พีทก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก
ฝนตกแรงขึ้น แต่ไม่มีใครขยับหนี
เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งราวกับกำลังปรบมือให้การกลับมาของสองหัวใจที่หลงทางกันมานานเกินไป
“ฉันขอโทษ...” เขากล่าวออกมาช้า ๆ
“ฉันขอโทษที่ไม่กลับมา...ขอโทษที่ทำให้เธอต้องรอ ขอโทษที่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในวันที่ฝนตกเหมือนวันนี้”
ฟ้าเงยหน้ามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำใส ๆ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกพีท...บางที การจากไปของเธออาจเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า ความรักแท้จริงไม่ใช่การอยู่ด้วยกัน...แต่คือการไม่ลืมกันต่างหาก”
เธอพูดด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่มีทั้งเศร้าและอบอุ่นผสมกัน พีทยื่นมือมาแตะที่แก้มเธออย่างแผ่วเบา เหมือนกลัวว่าสัมผัสนั้นจะทำลายภาพฝันที่เขารอมาเนิ่นนาน
“ฉันคิดถึงเธอทุกวัน...ทุกครั้งที่ฝนตก ฉันจะมองท้องฟ้าแล้วถามตัวเองว่า เธอยังมองเห็นดาวดวงเดิมอยู่ไหม”
“ฉันเห็น...” เธอตอบ น้ำเสียงสั่นนิด ๆ “และฉันภาวนาให้ดาวดวงนั้นพาเธอกลับมา”
พีทหัวเราะในลำคอ น้ำตาเขาไหลปนกับสายฝน
เขาก้าวเข้ามาอีกนิด จนระยะระหว่างทั้งคู่แทบหายไป
“ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ฟ้า”
เธอหลับตา — และในวินาทีนั้น เขาก็สวมกอดเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าความฝันจะละลายไปพร้อมฝน
เสียงหัวใจทั้งสองดังก้องอยู่ในอก เสียงนั้นไม่ดัง...แต่หนักแน่นพอจะกลบเสียงฟ้าร้องที่ไกลออกไป
“เธอรู้ไหม ฟ้า...” เขากระซิบใกล้หู
“ฝนปีนี้ ไม่ได้พาแค่ความทรงจำกลับมา แต่มันพาฉันกลับมาหาเธอด้วย”
ฟ้าซบหน้าลงบนอกเขา น้ำตาเธอไหลซึมอย่างเงียบงัน
ฝนยังตกไม่หยุด คลื่นยังซัดเข้าฝั่งไม่รู้จบ
แต่ในอ้อมแขนนั้น ทุกอย่างกลับนิ่งสงบ — เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เพื่อให้หัวใจสองดวงได้พูดคุยกันอีกครั้ง
และในท่ามกลางเสียงฝนกับคลื่น พวกเขาทั้งคู่ก็เข้าใจ...
บางครั้ง ความรักไม่จำเป็นต้องเริ่มใหม่อีกครั้ง —
เพราะมันไม่เคยจบลงเลยตั้งแต่ต้น
เสียงฝนแรกของปีนั้นไม่ได้เพียงชะล้างวันเก่า แต่ปลุกหัวใจที่หลับใหลให้กลับมาหายใจอีกครั้ง 🌧️
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
