สุดปลายฟ้า... ที่มีเธอ-ตอนที่ 11 : ความจริงในเงาเวลา
เช้าวันใหม่ พีทมาหาเธอที่รีสอร์ตอีกครั้ง
ในแววตาของเขามีบางอย่างที่ต่างออกไป — เศร้าแต่สงบ อบอุ่นแต่หนักแน่น
เขาตัดสินใจจะเล่าความจริงทั้งหมด... เรื่องราวของวันนั้น ที่ทำให้เขาจากไปอย่างไม่มีคำลา...
เสียงนกร้องเบา ๆ กลางสายลมเช้าที่อบอวลด้วยไอทะเล ฟ้าเดินออกมาจากห้องพร้อมถ้วยกาแฟในมือ กลิ่นกาแฟผสมกับกลิ่นเกลือของลมทะเล ทำให้เช้านั้นทั้งขมและหวานในคราวเดียวกัน — เหมือนหัวใจของเธอในตอนนี้
เธอวางถ้วยลงบนโต๊ะไม้หน้ารีสอร์ต
เสียงฝีเท้าชายคนหนึ่งดังแผ่ว ๆ จากด้านหลัง ก่อนเธอจะได้หันไป แสงแดดอุ่นยามเช้าก็สะท้อนผ่านแว่นของเขา
พีทยืนอยู่ตรงนั้น — เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาปลิวเบา ๆ ตามลม ท่ามกลางเสียงคลื่นที่เหมือนหยุดฟัง
หัวใจของฟ้าเต้นแผ่วแรงราวกับไม่แน่ใจว่านี่คือความจริงหรือเพียงภาพในความฝัน
“เมื่อคืน ฉันอ่านสมุดของเธอ” เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ “ฉันรู้ว่าเธอคงมีคำถามมากมาย... และฉันก็คงถึงเวลาต้องตอบ”
ฟ้าเงียบ ปล่อยให้เสียงคลื่นเป็นคนกลางระหว่างหัวใจทั้งสอง
เขานั่งลงตรงข้าม แววตาของเขานิ่งและลึก เหมือนทะเลยามเย็นที่อาจซ่อนพายุอยู่ข้างใต้
“วันนั้น... วันที่เราฝังขวดแก้วกันไว้” เขาพูดช้า ๆ “ฉันตั้งใจจะกลับมาทุกปี แต่พอคืนนั้นกลับถึงบ้าน พ่อก็ได้รับคำสั่งย้ายงานไปต่างประเทศทันที ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก... จนฉันไม่มีแม้แต่โอกาสจะบอกลา”
เสียงของเขาสั่น เธอเห็นมือที่กำถ้วยกาแฟของตัวเองแน่นขึ้นเล็กน้อย
“ตอนแรกฉันคิดว่ามันคงไม่นานนัก เราจะกลับมา... ฉันจะเขียนหาฟ้า แต่ในโลกที่ไม่มีอินเทอร์เน็ตง่าย ๆ เหมือนตอนนี้ ทุกอย่างมันขาดหายไป เหมือนคลื่นที่ซัดแล้วถอยกลับ ไม่มีวันได้พบกันอีก”
เธอมองหน้าเขา ดวงตาสีน้ำทะเลของพีทยังคงเหมือนเดิม — เพียงแต่ในนั้นมีเศษความเจ็บที่ลึกเกินกว่าจะพูด
“พอเวลาผ่านไป ฉันเริ่มกลัวว่า... ถ้ากลับมาแล้วเธอไม่อยู่ตรงนั้น ถ้าเธอลืมฉันไปแล้ว ฉันจะทำยังไงดี”
ฟ้าหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่น้ำตาเริ่มคลอ “แล้วสุดท้ายล่ะ… เธอไม่คิดจะลองดูสักครั้งเหรอ?”
พีทยกสายตาขึ้น “ฉันพยายามกลับมาครั้งหนึ่ง ตอนอายุสิบแปด แต่รีสอร์ตนี้ปิดซ่อม ฉันยืนอยู่ตรงชายหาดที่ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย...”
เขาหยุด เหมือนคำพูดต่อจากนั้นกลายเป็นเศษทรายที่กลืนหายไปกับคลื่น
“ฉันคิดว่าฟ้าอาจไม่อยู่แล้ว ฉันเลยกลับไปใช้ชีวิต… แต่ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ได้คิดถึง”
ฟ้าก้มหน้า มือเธอสั่นน้อย ๆ
“แล้วตอนนี้ล่ะ” เสียงเธอแผ่วราวกับกลัวคำตอบ “กลับมาทำไม?”
พีทยิ้มบาง ๆ — รอยยิ้มที่อ่อนโยนแต่แฝงความเหนื่อยล้า
“เพราะฉันเห็นข่าวรีสอร์ตนี้ในนิตยสาร... เห็นชื่อ ‘ฟ้า’ อยู่ในบทสัมภาษณ์ ฉันไม่แน่ใจว่าใช่เธอไหม แต่หัวใจฉันรู้ว่าใช่”
เธอหลับตา ปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างเงียบ ๆ
“แล้วทำไมไม่ติดต่อฉันตั้งแต่ตอนนั้น?”
“ฉันกลัว…” เขาพูดแผ่ว “กลัวว่าถ้าเธอมีใครไปแล้ว ฉันจะกลายเป็นเพียงเงาในอดีตของเธอ ฉันเลยเลือกจะอยู่ห่าง ๆ แค่มองดู... จนวันที่ได้เจอเธออีกครั้งในห้องนั้น”
เธอยิ้มทั้งน้ำตา “พีท... รู้ไหม ว่าตลอดเวลาที่เธอหายไป ฉันไม่เคยลบอีเมลเก่า ๆ ที่เคยส่งถึงเธอเลย”
เขาเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาสั่นระริก
“อีเมล... จากฟ้า?”
“ใช่” เธอตอบเบา ๆ “ถึงจะไม่มีใครตอบกลับ แต่ฉันไม่เคยลบมันเลย เพราะมันคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้ว่ายังมีเธออยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้”
ความเงียบปกคลุมไปทั่ว — แต่เป็นความเงียบที่ไม่อึดอัดอีกต่อไป
เหมือนหัวใจทั้งสองกำลังหายใจเข้าพร้อมกันอีกครั้ง
พีทยื่นมือไปกุมมือเธอเบา ๆ
“ฉันเสียใจ... ที่ปล่อยให้เธอต้องรอโดยไม่รู้คำตอบ”
ฟ้าส่ายหน้า “ไม่ต้องพูดแบบนั้นหรอกพีท... เพราะถ้าไม่ใช่เธอที่จากไปในวันนั้น เราก็คงไม่เข้าใจความหมายของคำว่า ‘คิดถึง’ ได้ลึกขนาดนี้”
เขายิ้ม — รอยยิ้มที่มีทั้งน้ำตาและความอุ่นปนอยู่ในนั้น
“ฉันเคยเชื่อว่าความรักมันจะจางไปตามเวลา แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว... ว่าบางอย่างมันไม่เคยหาย มันแค่ซ่อนอยู่ในเงาของเวลา จนวันที่เรากลับมามองมันอีกครั้ง”
เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งเบา ๆ เหมือนเสียงปรบมือของทะเลให้กับการกลับมาของหัวใจสองดวง
เธอมองหน้าเขาอีกครั้ง — เหมือนเด็กหญิงในวันวานที่มองเพื่อนคนเดิม แต่คราวนี้ในแววตานั้นมีคำตอบที่รอมาแสนนาน
“กลับมาแล้วใช่ไหม... พีท”
เขาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนพูดช้า ๆ
“กลับมาแล้ว... และจะไม่ไปไหนอีก”
แสงแดดอุ่นตกกระทบลงบนใบหน้าทั้งคู่ ละลายความหนาวที่ขังอยู่ในใจมานาน
ฟ้าหลับตา ลมหายใจของเธอเริ่มเบาขึ้น คล้ายกับว่าหัวใจได้พักเสียที
ในเย็นวันนั้น เมฆเริ่มก่อตัวบนขอบฟ้า
กลิ่นฝนแรกแห่งฤดูกาลเริ่มลอยมาแตะจมูก —
ราวกับท้องฟ้ากำลังบอกว่า ถึงเวลาแล้ว... ที่คำพูดที่เคยกลืนไว้ในใจ จะได้เปล่งออกมาท่ามกลางสายฝน
ฝนเริ่มโปรยลงมาท่ามกลางเสียงคลื่น ทั้งคู่ยืนอยู่กลางสายฝน — ไม่มีคำใดเหลือในโลก นอกจาก “หัวใจ” ที่ต่างรอจะพูดในสิ่งที่เงียบไว้เสมอ
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
