สุดปลายฟ้า... ที่มีเธอ-ตอนที่ 10 : ลมหายใจของวันเก่า
เสียงคลื่นยังคงซัดเข้าหาฝั่งอย่างเนิบช้า เหมือนจังหวะของหัวใจที่ยังคงเต้นต่อไป แม้จะผ่านรอยร้าวมานับไม่ถ้วน
ฟ้านั่งอยู่ในห้องเดิม — ห้องที่เมื่อวานเธอเพิ่งพบสมุดบันทึกของพีท
แสงแดดยามสายสาดลอดผ่านผ้าม่านบาง จนละอองฝุ่นที่ลอยอยู่กลางอากาศกลายเป็นประกายระยิบระยับ คล้ายดวงดาวที่พลัดหลงมาอยู่กลางวัน
เธอเปิดสมุดเล่มนั้นต่อด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย
ทุกหน้าคือ “ลมหายใจของวันเก่า” ที่เขาทิ้งไว้…
และในทุกบรรทัด เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ยังคงมีชีวิตอยู่
“ฉันจำได้ทุกครั้งที่เธอหัวเราะ เวลาเธอหันมาเรียกชื่อฉันด้วยเสียงใสเหมือนเสียงคลื่นเล็ก ๆ ที่ซัดเข้าหาทราย ฉันไม่รู้เลยว่าความสุขของวัยเด็กจะกลายเป็นสิ่งที่คิดถึงจนเจ็บได้ขนาดนี้”
เธออ่านช้า ๆ ราวกับกลัวจะทำให้ถ้อยคำนั้นสลายไปในลมหายใจของตัวเอง
ภาพวันวานค่อย ๆ ฉายขึ้นในหัว —
ชายหาดยามเย็นที่ทั้งคู่วิ่งไล่กันอยู่กลางลมทะเล เสียงหัวเราะของพีทดังผสมเสียงคลื่น
เธอจำได้ว่าเขาชอบนั่งฟังเสียงทะเลยามค่ำ และบอกว่า “มันเหมือนหัวใจคน เวลารักใครมาก ๆ มันก็ซัดไม่หยุด”
ฟ้าหลับตาลง น้ำตาอุ่น ๆ ไหลรินช้า ๆ อย่างไม่รู้ตัว
หัวใจเธอเหมือนกล่องดนตรีที่เริ่มกลับมาหมุนอีกครั้ง หลังจากเงียบมานานหลายปี
“วันที่รู้ว่าต้องจากไปกะทันหัน ฉันอยากจะเขียนถึงเธอ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง คำว่าลากลายเป็นคำที่ฉันไม่กล้าแตะ ฉันเลยเงียบ — เพราะเชื่อว่าความเงียบของฉันจะไม่ทำให้เธอต้องรอ...”
ประโยคนั้นทำให้เธอวางมือที่จับสมุดลงช้า ๆ
ในความเงียบของห้อง เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้น — เสียงนั้นเหมือนกำลังตอบกลับเขา “แต่ฉันรอนะ... ฉันรอตลอดมา”
เธอยิ้มทั้งน้ำตา และพลิกไปอีกหน้า
“ฉันยังได้ยินเสียงเธอในคลื่นทุกลูก ฟ้ายังเป็นฟ้าเดิมที่ฉันเงยหน้ามองในทุกคืน แม้จะอยู่ไกลแค่ไหน ฉันรู้ว่ามันคือฟ้าเดียวกันกับที่เธอมองอยู่”
เธอยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเอง เหมือนอยากแน่ใจว่าความรู้สึกนี้ยังเป็นจริง
ลมหายใจของเขา — ผ่านตัวอักษรเหล่านี้ — ยังอุ่นอยู่ในอากาศรอบตัวเธอ
แสงเย็นของวันนั้นเริ่มโรยลง ฟ้าเดินออกจากห้องเก่าพร้อมสมุดในมือ เธอมองทะเลที่กำลังกลืนแสงสุดท้ายของวันไปอย่างเงียบงัน
ลมทะเลพัดเส้นผมเธอปลิว เธอเงยหน้ามองฟ้า สัมผัสได้ถึง “เขา” ในทุกอณูของลม
“พีท…” เสียงเรียกนั้นเบา แต่เหมือนคลื่นที่พัดถึงใจอีกฝั่ง
ในวินาทีนั้น เธอรู้ — ความทรงจำที่เคยพยายามลืมไม่ได้ตายจากไปเลย
มันเพียงแค่หลับอยู่ในหัวใจ...
และตอนนี้ มันกำลังตื่นขึ้นอีกครั้ง พร้อมลมหายใจของวันเก่า
ยามค่ำคืนนั้น ทะเลเงียบสงบกว่าทุกวัน
เธอวางสมุดไว้ข้างหมอน กล่องดนตรีวางอยู่ข้างหัวเตียง เสียงเพลงที่คุ้นเคยดังเบา ๆ เหมือนเสียงลมหายใจของใครบางคนที่อยู่ใกล้
เธอหลับไปพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ บนริมฝีปาก
เธอไม่รู้เลยว่า... ในวันรุ่งขึ้น เขาจะยืนอยู่ตรงนั้น
พร้อมความจริงที่ซ่อนอยู่ในเงาเวลา
.
.ทุกบรรทัดในสมุดเล่มนั้นคือคำสารภาพเงียบ ๆ ที่เขาไม่เคยพูดออกมา ทุกถ้อยคำเหมือนลมหายใจที่อบอุ่นและเศร้าในเวลาเดียวกัน...
คือบันทึกของชายคนหนึ่งที่รักเธออย่างไม่มีวันจบ แม้ในวันที่เธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
