สุดปลายฟ้า... ที่มีเธอ-ตอนที่ 9 : ความลับในห้องเก่า
ในรุ่งเช้าหลังคืนนั้น ฟ้าเดินเข้าไปในห้องเก่าที่พีทเคยพัก…
กลิ่นไม้ซีดและแสงแดดยามเช้าทาบลงบนโต๊ะเก่า ๆ และนั่นคือจุดที่เธอพบ “สมุดบันทึก” เล่มหนึ่ง — สมุดที่เขาเคยเขียนถึงเธอไว้ในวันที่ยังไม่อาจเอื้อมถึงกัน...
แสงเช้าสีทองอ่อนลอดผ่านผ้าม่านสีขาวซีด เข้ามาแตะขอบเตียงในห้องเก่าที่เธอเคยเดินผ่านนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยกล้าเปิดเข้าไป… จนกระทั่งเช้านี้
เสียงประตูไม้ดังแผ่วเมื่อฟ้าผลักเข้าไปข้างใน กลิ่นไม้เก่าผสมกลิ่นเกลือของทะเลลอยคลอเคลียอยู่ในอากาศ ราวกับเวลาไม่เคยเดินไปไหน
ทุกอย่างในห้องนั้นยังคงเหมือนเดิม โต๊ะไม้ตัวเดิมที่มีกล่องดนตรีวางอยู่มุมหนึ่ง ม่านลูกไม้ที่ซีดจากแสงแดด และภาพถ่ายเก่าบนผนังที่เริ่มลอกหลุดออกจากกรอบ — เหมือนหัวใจของใครบางคนที่เคยร้าวแล้วต่อขึ้นใหม่อย่างระมัดระวัง
ฟ้าเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ มือแตะโต๊ะทีละส่วน เหมือนกำลังลูบไล้ความทรงจำ เธอเห็นสมุดบันทึกปกผ้าสีกรมท่าที่วางอยู่ใต้กรอบรูปนั้น — ขอบกระดาษเหลืองนิด ๆ จากกาลเวลา
หัวใจเธอสั่นแผ่วทันทีที่เห็นชื่อเล็ก ๆ ที่มุมปก — “P.”
ฟ้านั่งลง เธอลูบสมุดเล่มนั้นเบา ๆ เหมือนกลัวมันจะละลายหายไปในอากาศ แล้วค่อย ๆ เปิดหน้าแรกออก
บนหน้ากระดาษมีลายมือคุ้นตา... ลายมือของพีท — ตัวอักษรไม่เรียบแต่จริงใจ ราวกับเสียงของคลื่นที่กระซิบชื่อเธอ
“วันที่เธอจากไป ทะเลเงียบจนฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดเจน... มันดังชื่อเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนคลื่นที่ไม่มีวันหมด”
เธออ่านประโยคนั้นช้า ๆ เสียงในใจเธอสั่นไปกับทุกคำ แต่กลับอบอุ่นในเวลาเดียวกัน
หน้าถัดไปมีเศษภาพถ่ายเล็ก ๆ แทรกไว้ เป็นภาพที่ทั้งคู่ถ่ายกันตอนเด็ก — ตอนที่ฟ้าหัวเราะจนตาหยี ส่วนพีทยืนถือกล่องดนตรีไว้ในมือ
ใต้ภาพนั้นเขาเขียนไว้ว่า
“ฉันเคยสัญญาว่าจะกลับมาพร้อมเพลงของเรา... แต่ตอนนั้นฉันยังไม่รู้เลยว่า เพลงนั้นจะเป็นสิ่งเดียวที่พาฉันกลับมาหาเธอจริง ๆ”
ฟ้าเผลอยิ้ม ทั้งน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เสียงคลื่นนอกหน้าต่างดังขึ้น เหมือนกำลังร่วมร้องเพลงเดิมที่เคยแต่งไว้ด้วยกัน
เธอพลิกอ่านต่อไปทีละหน้า — มีทั้งบันทึกของวันที่เขาฝึกดนตรี วันที่เขาเดินทางไปต่างประเทศ และวันที่เขาได้ยินข่าวว่าเธอจะย้ายจากบ้านริมทะเลนี้ไปกรุงเทพฯ
“ฉันดีใจที่เธอได้ทำตามฝัน แต่หัวใจฉันกลับเหมือนเรือที่จอดรอโดยไม่รู้จะแล่นต่อไปทางไหน เพราะไม่มีเธออยู่ฝั่งนั้นอีก”
คำบันทึกนั้นเหมือนเสียงสะอื้นที่แทรกอยู่ในบทเพลงเก่า ๆ
แต่ละบรรทัดคือความคิดถึงที่เขาเก็บไว้เงียบ ๆ ตลอดหลายปี — ความรักที่ไม่เคยพูดออกมา เพราะกลัวจะทำให้เธอต้องหันกลับมาเสียใจ
ฟ้าหลับตาลง น้ำตาไหลรินเหมือนคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งอย่างอ่อนโยน
“ทำไมถึงไม่บอกกัน...” เธอพึมพำเบา ๆ เสียงสั่นไปกับลมหายใจ
ราวกับโชคชะตาต้องการตอบคำถามนั้น เสียงกล่องดนตรีบนโต๊ะเริ่มดังขึ้นเองอย่างช้า ๆ — เพลงเดิมที่เธอเคยแต่งให้เขาเมื่อสิบห้าปีก่อน บรรเลงท่ามกลางห้องที่เต็มไปด้วยแสงแดดและฝุ่นละอองของเวลา
เธอยกมือแตะกล่องนั้น พลางมองออกไปนอกหน้าต่างที่มองเห็นทะเลไกลสุดสายตา
ตอนนั้นเอง เธอเข้าใจว่า บางครั้ง ความเงียบก็คือการรักอย่างลึกที่สุด
เธอวางสมุดลงช้า ๆ สูดลมหายใจยาว แล้วมองไปยังขอบฟ้า “พีท... ฉันจำได้หมดแล้ว”
และในขณะนั้นเอง เธอรู้ว่า — หัวใจของเธอได้เริ่มกลับมาหายใจอีกครั้ง
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
