สุดปลายฟ้า... ที่มีเธอตอนที่ 8 : แสงดาวเหนือทะเล
คืนหนึ่ง ทะเลนิ่งราวกับกลั้นลมหายใจให้กับเรื่องราวที่ยังไม่จบของคนสองคน เสียงคลื่นกระทบโขดหินเป็นจังหวะอ่อนโยนเหมือนเพลงกล่อมของฟ้าและน้ำ กลิ่นเกลือจาง ๆ ลอยคลอเคลียอยู่ในอากาศ ขณะเรือไม้เล็ก ๆ ลำหนึ่งค่อย ๆ ลอยออกจากฝั่ง
พีทเป็นคนพาย ส่วนฟ้านั่งนิ่งอยู่ปลายหัวเรือ มือเธอแตะลงบนผิวน้ำเย็น ละอองคลื่นแตะปลายนิ้วเหมือนสัมผัสของอดีตที่ยังไม่ยอมจากไป
“ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้ออกเรือแบบนี้อีก” เธอพูดเบา ๆ ราวจะพูดกับทะเลมากกว่าเขา
“แต่ฉันจำได้...” พีทตอบ เสียงของเขานุ่มราวคลื่นกระซิบ “ครั้งสุดท้ายที่เรานั่งเรือด้วยกัน เธอร้องเพลงให้ฉันฟัง จำได้ไหม?”
ฟ้ายิ้มจาง ๆ “เพลงนั้น...ฉันแต่งให้ตอนเรายังเด็ก เพลงที่ไม่มีชื่อ”
“แต่ฉันเรียกมันว่า ‘เพลงของฟ้า’” เขาพูด พลางมองเธอในแสงดาวที่สะท้อนบนผิวน้ำ “เพราะมันเป็นเสียงเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันยังอยู่บ้าน”
เธอหันไปสบตาเขา ดวงตานั้นยังคงอบอุ่นเหมือนเมื่อสิบห้าปีก่อน เพียงแต่มีร่องรอยของการเดินทางที่ยาวนานและความเหนื่อยล้าแฝงอยู่ “พีท...ทำไมถึงกลับมา”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเบา ๆ “เพราะฉันยังไม่ได้จากไปจริง ๆ”
เรือค่อย ๆ ลอยเข้าสู่กลางทะเล ดาวนับพันบนฟ้าระยิบระยับราวกับกำลังฟังบทสนทนานั้นอย่างเงียบงัน แสงดาวเหนือสะท้อนลงบนผิวน้ำเป็นทางยาว ส่องนำทางไปสู่หัวใจที่เคยหลงลืมกันไป
ฟ้าเอนตัวพิงขอบเรือ สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “ที่กรุงเทพฯ มันไม่มีดาวแบบนี้เลย...”
“เพราะที่นั่นมีแต่แสงคน” เขาตอบ “แต่ที่นี่...มีแสงเธอ”
เธอหัวเราะเบา ๆ “ยังพูดเหมือนเดิมเลยนะ พีท—พูดเหมือนตอนเด็ก ๆ”
“แต่ตอนนี้ฉันหมายความตามนั้นทุกคำ”
ความเงียบแผ่ซ่านอีกครั้ง ทว่ามันไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัด แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยคำพูดที่ไม่จำเป็นต้องเปล่งออกมา เสียงหัวใจของทั้งคู่ดังพอจะได้ยินผ่านระลอกคลื่นที่สั่นสะเทือนอยู่ใต้เรือ
“ฟ้า...” เขาเรียกชื่อเธอแผ่วเบา “เธอรู้ไหม ว่าฉันเคยพยายามลืมเสียงเพลงของเธอ แต่ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงคลื่น มันกลับร้องเพลงเดิมนั้นซ้ำ ๆ”
เธอหลับตา น้ำตาเม็ดใสคลออยู่ตรงขอบขนตา “ฉันก็เหมือนกัน พยายามลืมเธอ แต่คลื่นมันไม่เคยหยุดร้องเลย...”
เขาเอื้อมมือมาแตะมือเธอช้า ๆ ความอุ่นแผ่วผ่านผิว สัมผัสนั้นเรียบง่ายแต่สั่นสะเทือนราวไฟที่เพิ่งถูกจุดขึ้นในคืนหนาว
“บางที...” ฟ้าเอ่ยเสียงสั่น “เราคงไม่ได้ห่างกันเท่าที่คิด”
“เราไม่เคยห่างเลยต่างหาก” เขาตอบเบา รอยยิ้มในมุมปากของเขาอ่อนโยนราวกับแสงดาวเหนือที่กำลังส่องลงตรงกลางใจเธอ
เรือหยุดอยู่กลางทะเล ฟ้ากับพีทเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ลมพัดผมเธอปลิวเบา ๆ กลิ่นหอมจากแชมพูจาง ๆ ผสมกับกลิ่นทะเลจนกลายเป็นกลิ่นแห่งความทรงจำที่เขาเคยคิดถึงแทบขาดใจ
“ฟ้า...” เขาเรียกอีกครั้ง น้ำเสียงนั้นเหมือนคำสัญญาที่เคยถูกลืม “ฉันกลับมา...เพื่อจะบอกว่า ฉันยังรักเธออยู่”
หัวใจเธอสั่นสะท้านเหมือนคลื่นที่กระทบฝั่ง เธอหลุบตา น้ำตาไหลลงโดยไม่รู้ตัว ก่อนเงยขึ้นสบตาเขา “ฉันรู้...”
ไม่มีคำพูดต่อจากนั้น มีเพียงมือสองคู่ที่กุมกันไว้แน่น และเสียงคลื่นที่ยังคงซัดเข้าหาฝั่งอย่างอ่อนโยน — เหมือนทะเลกำลังย้ำเตือนว่า ความรักบางอย่างไม่เคยจางไปเลย
คืนแสงดาวเหนือทะเลนั้นจบลงด้วยการนิ่งของหัวใจ ที่กลับมาหายใจในจังหวะเดียวกันอีกครั้ง
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
