สุดปลายฟ้าที่มีเธอ-ตอนที่ 7 : กล่องดนตรีที่ยังร้องเพลงเดิม
เสียงคลื่นยังคงกระซิบไม่รู้เหน็ดเหนื่อย เหมือนพยายามบอกเล่าเรื่องราวของหัวใจสองดวงที่ห่างกันไปนานเกินครึ่งชีวิตแต่ยังผูกพันด้วยบางสิ่งบางอย่างที่ไม่อาจมองเห็น
เย็นวันนั้น ฟ้าเดินกลับเข้ามาในรีสอร์ตหลังพายุฝนยามบ่ายเพิ่งสงบ กลิ่นเกลือและดินเปียกผสมกับกลิ่นไม้เก่าของห้องพักชั้นบน เธอเปิดประตูเข้าห้องแล้วพบ “กล่องไม้ขนาดเท่าฝ่ามือ” วางอยู่บนโต๊ะใกล้หน้าต่าง
มันถูกห่อด้วยผ้าฝ้ายสีขาว และมีป้ายเขียนไว้ด้วยลายมือเรียบง่าย — “สำหรับฟ้า”
หัวใจเธอเต้นแรงจนอุ่นขึ้นถึงปลายนิ้ว
มือสั่นขณะคลี่ผ้าออก กล่องไม้เก่าที่เห็นทำให้เธอแทบลืมหายใจ
มันคือ กล่องดนตรี ที่เธอเคยทำให้ พีท
เมื่อสิบห้าปีก่อน
เธอจำได้ชัด…ตอนนั้นพีทเป็นเด็กชายที่ยิ้มเก่ง เขาชอบฟังเธอร้องเพลงทุกครั้งที่ทั้งคู่นั่งริมชิงช้าไม้ ฟ้าชอบแต่งทำนองเอง เธอใช้ไม้แกะกล่องเล็ก ๆ ให้เขา บอกว่าจะบันทึกเสียงหัวใจของเธอไว้ในนั้น — เพื่อที่เวลาคิดถึงกัน เพียงเปิดฟัง กล่องก็จะร้องแทนคำพูดทั้งหมด
เธอคิดว่ากล่องนั้นหายไปนานแล้ว
แต่ตอนนี้มันกลับมาอยู่ตรงหน้า
ฟ้าค่อย ๆ หมุนกุญแจดนตรี เสียง “ติ๊ก...” เบา ๆ ดังขึ้น ก่อนเสียงเพลงนุ่มละมุนคุ้นเคยเริ่มคลอออกมา —
เสียงนั้นช้า อบอุ่น และเศร้าในเวลาเดียวกัน
เหมือนเพลงที่ไม่เคยหยุดแม้เวลาจะหมุนไปไกล
“มีคนเคยบอกว่า เสียงดนตรีคือความทรงจำของหัวใจ...”
เสียงของพีเตอร์ดังขึ้นจากด้านหลัง
ฟ้าหันกลับไป เขายืนอยู่ตรงประตู แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดเข้ามาตกกระทบเสี้ยวหน้าเขา ทำให้เธอเห็นประกายบางอย่างในแววตา — แววตาที่เธอรู้จักดีเหลือเกิน
“คุณ…เอามันมาจากไหนคะ” เธอถามเสียงแผ่ว
“มันอยู่กับผมตลอดมา” เขาตอบเรียบ ๆ ก่อนเดินเข้ามาใกล้ “ตั้งแต่วันที่คุณให้ผมไว้...ก่อนเราจะแยกจากกัน”
เธอเงียบ สายลมจากทะเลพัดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ผ้าขาวบางที่ห่มเตียงขยับเบา ๆ ราวกับคลื่นที่พยายามปลอบหัวใจ
“พีท...”
เธอเรียกชื่อเขาอย่างไม่ตั้งใจ เสียงนั้นสั่นเบาเหมือนกลัวจะทำลายความฝัน
เขาหยุดเดิน แต่ยิ้มออกมา — ยิ้มที่ทั้งอบอุ่นและอ่อนล้า
“ในที่สุด...คุณก็จำได้แล้ว”
คำพูดนั้นทำให้เธอหลับตา น้ำตาเอ่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันตั้งแต่แรก”
“ผมอยากให้คุณจำได้เอง ผมอยากรู้ว่าเสียงคลื่น กับกลิ่นทะเล...จะพาคุณกลับมาหาผมได้ไหม”
เขายื่นมือออกมาแตะกล่องดนตรี เสียงเพลงยังดังต่อเนื่อง
“ผมเปิดมันทุกครั้งที่คิดถึงคุณ มันเป็นเสียงเดียวที่ยังเชื่อมผมไว้กับวันเก่า”
“แต่ฉัน... ฉันกลับปล่อยให้มันเลือนหายไป”
พีทยิ้มบาง ส่ายหน้าเบา ๆ
“มันไม่เคยหายไปไหนหรอกฟ้า...แค่รอให้คุณเปิดฟังอีกครั้งเท่านั้นเอง”
เธอยกมือขึ้นแตะกล่องดนตรี เสียงเพลงนั้นยังไม่จบ ทำนองคล้ายคลื่นที่ไหลกลับเข้าหาฝั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับความรักที่ไม่เคยลืมทางกลับบ้าน
เวลาผ่านไปช้า ๆ ทั้งคู่ไม่พูดอะไรอีก
มีเพียงเสียงเพลง กับหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
หลังเสียงดนตรีเงียบลง พีทเปิดฝากล่องออกอีกชั้นหนึ่ง ด้านในมีกระดาษพับเล็ก ๆ สีซีด
เขาส่งให้เธอ
ฟ้าคลี่ออกช้า ๆ ตัวอักษรเล็กเอียงของเด็กชายในวันนั้นเขียนไว้ว่า —
“ถึงฟ้า
ถ้าวันหนึ่งเราห่างกัน อย่าลืมเปิดกล่องนี้นะ
มันจะร้องเพลงแทนคำว่ารักของเรา
— พีท”
น้ำตาเธอร่วงลงบนกระดาษนั้นอย่างช้า ๆ เธอหัวเราะทั้งน้ำตา
“คุณยังเก็บมันไว้จริง ๆ …”
“ทุกอย่างที่คุณให้ ผมไม่เคยทิ้งเลย”
เสียงของเขาอ่อนโยนเหมือนเสียงคลื่นยามค่ำ
เขาเลื่อนมือมาสัมผัสหลังมือเธอเบา ๆ
“ฟ้า...คุณเคยถามผมใช่ไหมว่าทำไมผมกลับมาที่นี่”
เธอเงยหน้ามอง เขายิ้มเศร้า
“เพราะผมสัญญาไว้ ว่าจะกลับมาหาคุณ...ที่สุดปลายฟ้า”
หัวใจเธอสั่นสะท้าน — คำพูดนั้นคือคำเดียวกับที่เด็กชายคนนั้นเคยพูดในวันฝังขวดแก้ว
แสงเย็นสาดลงมาบนใบหน้าทั้งคู่ เสียงกล่องดนตรีดังขึ้นอีกครั้งโดยไม่ต้องหมุนใหม่
ราวกับมันรู้ว่า บทเพลงยังไม่จบ...
คืนนั้น ฟ้านั่งอยู่ตรงระเบียงมองออกไปยังทะเล เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งเบา ๆ เหมือนจังหวะหัวใจที่สงบลงหลังการรอคอยอันยาวนาน
พีทเดินเข้ามาเงียบ ๆ เขายื่นกล่องดนตรีให้เธออีกครั้ง
“คืนนี้...ไปดูดาวกับผมไหม”
ฟ้าเงยหน้าขึ้น ดวงตาเธอยังมีรอยน้ำตาแต่แฝงรอยยิ้ม
“คุณจะพาฉันไปไหนคะ”
“ไปที่เดิม...” เขาตอบพลางมองฟ้าด้วยสายตาที่ลึกและนิ่ง “ที่ที่เราจะได้เห็นดาวเหนือทะเล — จุดเดียวกับตอนเด็กที่คุณเคยบอกว่า มันคือแสงนำทางของเรา”
เธอยิ้ม ทั้งหัวใจอบอุ่นจนกลั้นไม่อยู่
“ค่ะ...ฉันจะไปกับคุณ”
เสียงคลื่นพัดแผ่ว กล่องดนตรีในมือเธอยังร้องทำนองเดิม
— เพลงของวันวาน
— เพลงของหัวใจที่ไม่เคยลืม
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
