สุดปลายฟ้า... ที่มีเธอ💙ตอนที่ 6 : เมื่อหัวใจเริ่มจำได้
ฟ้าเริ่มมั่นใจแล้วว่าชายคนนั้นคือ “พีท” เด็กชายที่เธอเฝ้ารอ
แต่เหตุใดเขาถึงต้องเปลี่ยนชื่อ?
และอะไรคือความจริงที่เขาซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนแต่แฝงเศร้า?
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดยามเช้าทาบลงบนผืนน้ำเป็นประกายระยับ ฟ้านั่งอยู่ตรงระเบียงเดิมที่เธอมักใช้วาดภาพ สีน้ำบนพาเล็ตต์คล้ายหยดแสงที่เต้นรำตามจังหวะหัวใจ — หัวใจที่วันนี้เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเดิมอีกต่อไป
ภาพในหัวเธอยังเป็นรอยยิ้มของชายคนนั้น… พีเตอร์
แต่เสียงเรียกในใจกลับกระซิบชื่อที่ต่างออกไป — พีท
ทุกครั้งที่เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนเกินกว่าคนแปลกหน้า
ทุกคำพูดที่เขาเลือกจะหยุดไว้ก่อนเอ่ยต่อ
มันคือความรู้สึกบางอย่างที่คุ้นเคยเหลือเกิน ราวกับเสียงคลื่นที่ซัดหาดซ้ำ ๆ จนเกิดร่องรอยเดิมอยู่ในทราย
“คุณมักจะวาดภาพตอนเช้าเหรอครับ”
เสียงของเขาดังขึ้นจากด้านหลัง เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไป
“ค่ะ ฉันชอบแสงเช้า มันเหมือนเริ่มต้นใหม่ได้ทุกวัน”
“ผมก็ชอบเวลาแบบนี้” เขายิ้มอ่อน “มันเงียบ แต่ไม่เหงา”
ฟ้าหยุดมือวาด เธอเหลือบมองเขาที่นั่งลงข้าง ๆ แสงแดดอาบไหล่เขาเป็นเงาอุ่น เขายื่นแก้วกาแฟดำมาให้เธอหนึ่งแก้ว — กลิ่นหอมขมคุ้นจมูก
“กาแฟไม่ใส่น้ำตาลเหรอคะ?”
“คนชอบดูพระอาทิตย์ขึ้นมักไม่ใส่น้ำตาลในกาแฟ...คุณเคยพูดไว้นี่ครับ”
ประโยคนั้นทำให้หัวใจของฟ้าหยุดเต้นชั่วขณะ
เธอจำไม่ได้ว่าเคยพูดแบบนั้นกับใคร…นอกจาก พีท เด็กชายในวันวาน
เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสบเข้ากับแววตาของเขา
สายลมพัดผ่าน ผมของเธอปลิวมาชนแก้มเขาเบา ๆ ราวกับเวลาหยุดอยู่ตรงนั้น
“คุณเคยมาที่นี่มาก่อนหรือคะ?”
“ผม...” เขาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มบาง “เคยครับ แต่เมื่อก่อนที่นี่ไม่มีรีสอร์ต มีแต่บ้านไม้เล็ก ๆ กับชิงช้าเก่า ๆ”
คำตอบนั้นเหมือนเสียงสะกิดในความทรงจำ ฟ้าเห็นภาพชิงช้าไม้ที่โยกช้า ๆ ริมหาด เสียงหัวเราะของเด็กชายคนหนึ่งดังลอดผ่านความทรงจำที่เธอพยายามลืม
เธอวางพู่กันลงอย่างช้า ๆ
“คุณชื่อพีเตอร์…แต่ฉันรู้สึกเหมือนเคยรู้จักคุณมานาน”
พีเตอร์ยิ้ม แต่ในแววตานั้นมีบางสิ่งคล้ายเศร้า
“บางทีคนเราก็ไม่จำเป็นต้องจำ...เพราะบางอย่างมันอยู่ในหัวใจตั้งแต่แรกแล้ว”
เขามองออกไปที่ทะเล คลื่นเช้านั้นสงบนิ่งแต่ทรงพลัง ราวกับเก็บความลับของทั้งคู่ไว้ใต้ผืนน้ำ
คืนนั้น ฟ้าเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นอีกครั้ง เธอกดเข้าอีเมลฉบับเดิม
หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น เมื่อเห็นว่ามันเปลี่ยนสถานะจาก “ยังไม่ได้อ่าน” เป็น “อ่านแล้ว”
นิ้วของเธอสั่นขณะคลิกดูรายละเอียด
เวลาที่แสดงไว้ในระบบคือ “เมื่อคืนนี้ — 22:43”
เธอกลืนน้ำลาย รู้ดีว่าในเวลานั้น...พีเตอร์อยู่ตรงระเบียงข้างห้องเธอ
รุ่งเช้า ฟ้าเดินลงไปยังชายหาดอีกครั้ง
เธอเห็นเขานั่งอยู่ตรงโขดหิน มือถือเปลือกหอยชิ้นเล็กที่เธอจำได้ทันที — มันคือเปลือกหอยคู่ที่พีทเคยเก็บไว้เมื่อสิบห้าปีก่อน
“เปลือกหอยนั่น...” เธอเอ่ยเสียงสั่น
“มันยังอยู่ดีครับ” เขาตอบเบา ๆ
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?”
“ผมไม่ได้รู้...” เขาหันมามองเธอ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความอาวรณ์ “ผมแค่กลับมาหา คำสัญญา ที่ผมเคยทำไว้กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอบอกว่าจะรอผมที่สุดปลายฟ้า”
น้ำตาของฟ้าเอ่อขึ้น เธอก้าวเข้าไปช้า ๆ
“แล้วคุณเจอเธอหรือยังคะ?”
พีเตอร์ยิ้ม แววตาอบอุ่นแต่เปียกชื้น
“ผมคิดว่าผม...เจอแล้ว”
เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่งอย่างอ่อนโยน ดั่งทำนองของคำสัญญาที่ฟังดูไกลแต่ชัดเจนในใจ
คืนนั้น ฟ้าไม่อาจหลับ เธอนั่งมองแสงจันทร์สะท้อนบนผืนน้ำ
ในเงาสะท้อนนั้น เธอเห็นใบหน้าของตัวเอง และอีกใบหน้าหนึ่งที่ยิ้มกลับมา
เธอไม่รู้ว่าในวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น
แต่เธอรู้แน่แล้วว่า — หัวใจของเธอเริ่มจำได้
จำชื่อของเขา
จำเสียงหัวเราะ
จำแม้แต่คำสัญญาที่เคยฝังไว้ในขวดแก้ว
และเมื่อเสียงคลื่นลูกสุดท้ายซัดเข้าหาฝั่ง
เธอรู้แล้วว่า ทะเลอาจลืมร่องรอยเท้า
แต่ หัวใจไม่เคยลืมใครบางคน
💙 นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
