สุดปลายฟ้า... ที่มีเธอ-ตอนที่ 5 : ทะเลไม่เคยลืม
รุ่งเช้า แสงแดดอ่อนส่องผ่านม่านบาง ๆ กลิ่นเกลือทะเลลอยเข้ามาในห้อง ฟ้าเดินลงไปชายหาด เธอเห็นพีทยืนอยู่ตรงนั้น มือเขาถือบางสิ่ง — เปลือกหอยเก่าที่มีรอยสลักตัวอักษรเลือนราง
“คุณจำมันได้ไหม?” เขาถามเสียงเบา
ฟ้ามอง แล้วน้ำตาก็เอ่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
เพราะเธอจำได้ดี — มันคือเปลือกหอยที่เด็กชายคนหนึ่งเคยให้ไว้
พร้อมคำสัญญาว่า “ทะเลจะไม่ลืมเรา”
เสียงคลื่นในยามเช้าคล้ายท่วงทำนองของคำสัญญาเก่าที่ไม่เคยเงียบหาย
มันกระซิบเบา ๆ ที่ชายฝั่งราวกับจะบอกให้หัวใจของใครบางคนระลึกถึงอดีตที่เคยหล่นหายไปในกาลเวลา
ฟ้ายืนอยู่บนระเบียงไม้ของรีสอร์ตเล็ก ๆ ที่เธอใช้เป็นที่พักพิงชั่วคราว กลิ่นทะเลปะปนกับไอแดดอุ่นยามเช้าแผ่วผ่านผมยาวของเธอที่ปลิวเล่นตามแรงลม เธอหลับตา สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วปล่อยให้ความทรงจำพาใจย้อนกลับไปยังวันที่ทั้งคู่เคยวิ่งเล่นบนชายหาดเดียวกัน—วันที่คำสัญญาในขวดแก้วยังมีแสงของความหวังสะท้อนอยู่ในดวงตา
“เราจะกลับมาหากันอีก...ที่สุดปลายฟ้า”
เสียงเด็กชายคนนั้นยังชัดเจนในใจเธอ แม้เวลาจะล่วงเลยมานานแค่ไหนก็ตาม
เสียงคลื่นกระทบฝั่งในวันนี้ต่างไปจากทุกวัน มันเหมือนเสียงเรียกที่คุ้นเคย เหมือนใครบางคนกำลังพยายามบอกเธอให้รู้ว่า... เขากลับมาแล้ว
ระหว่างที่เธอก้มลงเก็บเปลือกหอยที่ถูกคลื่นซัดขึ้นฝั่ง มือของเธอกลับแตะเข้ากับสิ่งหนึ่ง—เศษขวดแก้วใสที่ถูกฝังอยู่ใต้ทราย มันแตกไปบ้างแต่ยังเห็นลายริ้วเกลียวคลื่นที่พีทเคยวาดไว้ด้วยปากกาเมจิกสีฟ้า “เพื่อให้ขวดนี้ไม่เหมือนใคร” เขาเคยพูดไว้
หัวใจของฟ้ากระตุก เธอค่อย ๆ ยกมันขึ้นมาด้วยมือสั่นเทา ดวงตาพร่าไปด้วยน้ำตาอย่างห้ามไม่อยู่
ไม่ใช่แค่ขวดแก้ว...แต่นี่คือ เศษหนึ่งของคำสัญญา ที่ทะเลไม่เคยลืม
เธอเดินกลับรีสอร์ตทั้งที่หัวใจหนักอึ้ง แต่ในขณะเดียวกันกลับรู้สึกเหมือนมีแสงบางอย่างส่องลอดเข้ามาในความเงียบของใจ
ชายคนนั้น—แขกคนใหม่ของรีสอร์ต—ยืนมองเธออยู่จากระเบียงอีกฝั่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวบางสะอาดที่ปลิวไปตามลม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าอย่างอบอุ่นเกินกว่าจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า
“คุณชอบทะเลเหรอครับ”
เขาถามขึ้น น้ำเสียงนั้น...คล้ายกับที่เธอเคยได้ยินเมื่อครั้งยังเด็ก
ฟ้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา หัวใจเธอเต้นแรงอย่างประหลาด
“ฉัน...เคยสัญญาไว้กับใครคนหนึ่ง ว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน
“บางครั้ง...คำสัญญาที่เราคิดว่าหายไป อาจแค่รอให้คลื่นพัดกลับมาก็ได้”
คืนนั้น ฟ้าเปิดอีเมลเก่าที่เธอไม่เคยลบออกจากกล่องจดหมาย มันคืออีเมลที่เธอเคยส่งถึง “PeetBlueSky” เมื่อสิบปีก่อน — ไม่มีการตอบกลับ ไม่มีเครื่องหมายว่าอ่าน แต่เธอก็ยังเปิดมันซ้ำ ๆ เหมือนเป็นบทสวดปลอบใจ
“ถึงพีท...
ฉันยังรออยู่นะ ที่สุดปลายฟ้าที่เราเคยสัญญากันไว้
ถ้าคลื่นยังไม่ลืมเสียงของเรา บางที...หัวใจของเราก็คงไม่ลืมกัน”
และเมื่อเธอเงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เสียงเคาะประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้น
ฟ้าหันไปเปิดประตู เห็นชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้า
แสงไฟสีนวลสะท้อนรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าเขา—รอยยิ้มที่เธอเคยเห็นในความฝันนับครั้งไม่ถ้วน
“ผมเห็นคุณลืมประตูระเบียงไว้...เลยแวะมาบอก”
“ขอบคุณค่ะ” ฟ้าเอ่ยเบา ๆ แต่หัวใจเธอเต้นรัวแทบหลุดจากอก
“คุณชื่ออะไรคะ?”
“ผมชื่อพี...” เขาหยุดเล็กน้อย ดวงตาอ่อนโยนราวกับคลื่นที่โอบหาดไว้แน่น
“...พีเตอร์ครับ”
ชื่อที่คุ้นเคยนั้นตกลงกลางใจฟ้าเหมือนหยดน้ำค้างบนผิวทะเล
คลื่นในอกเธอซัดซ้ำรัวแรงจนแทบกลั้นหายใจ
และในค่ำคืนนั้น — ทะเลเหมือนจะกระซิบให้เธอฟังอีกครั้ง
ว่าความทรงจำบางอย่าง ถึงจะถูกกลบไว้ใต้ทรายของเวลา...
แต่ หัวใจไม่เคยลืม
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
