สุดปลายฟ้า... ที่มีเธอ🌙 ตอนที่ 4 : รอยยิ้มในเงาฝัน
ชายแปลกหน้ากลับมาที่รีสอร์ต เขามีรอยยิ้มเหมือนพีทในวัยเด็ก...
หรือบางที...ทะเลอาจไม่ได้พัดพาแค่ความทรงจำกลับมา แต่พัดพา “ใครบางคน” กลับมาด้วย — ที่สุดปลายฟ้าที่เธอยังเฝ้ารอ
เสียงคลื่นยามค่ำคืนกระทบฝั่งเบา ๆ เหมือนเสียงหัวใจที่เต้นช้าแต่มั่นคง ฟ้ายืนอยู่ตรงระเบียงไม้ของรีสอร์ต มองออกไปยังทะเลสีเงินที่สะท้อนแสงดาวราวกับผืนผ้าแพร เธอเพิ่งกลับมาที่นี่ได้เพียงวันเดียว แต่ทุกอย่างราวกับไม่เคยเปลี่ยน — ลมเค็ม ๆ กลิ่นไม้เก่าของบ้านพัก และเสียงคลื่นที่ยังคงบอกเล่าเรื่องราวเดิม
เธอเผลอคิดถึงข้อความในอีเมลที่เพิ่งส่งไปเมื่อวาน
“ถ้าขวดแก้วยังอยู่...ฟ้าอยากให้เธอเปิดมัน”
คำพูดนั้นยังคงวนเวียนในหัว เหมือนคลื่นที่ซัดมาไม่รู้จบ
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากทางเดินไม้ด้านล่าง ฟ้าชะโงกหน้ามองผ่านเงาโคมไฟริมทาง เธอเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงท่าเรือเก่า สายลมพัดชายเสื้อของเขาโบกไหว ร่างสูงโปร่งนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด
เมื่อเขาหันมาทางเธอ...หัวใจของฟ้าก็แทบหยุดเต้น
เพราะรอยยิ้มของเขา — อ่อนโยน อบอุ่น และเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
เหมือนรอยยิ้มของ พีท ในวัยเด็ก...
“คุณมาพักที่นี่เหรอคะ?” ฟ้าถามเมื่อกล้าเดินเข้าไปใกล้
ชายหนุ่มหันมามอง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง “ครับ พอดีผมเพิ่งกลับมา...อยากอยู่ใกล้ทะเลสักพัก”
เสียงของเขา — นุ่ม อบอุ่น และมีจังหวะที่หัวใจของเธอจำได้ดี
ฟ้าพยายามเก็บอาการ แต่สายตากลับสั่นไหว “ทะเลที่นี่...อบอุ่นกว่าที่อื่นนะคะ”
“อาจเพราะมันเก็บความทรงจำของใครบางคนไว้” เขาตอบ
คำพูดนั้นทำให้ฟ้ารู้สึกเหมือนมีบางอย่างสะกิดใจ
ชายหนุ่มแนะนำตัวสั้น ๆ “ผมชื่อพีธา...เรียกพีทก็ได้”
ชื่อที่เคยก้องอยู่ในใจเธอมาหลายปีดังขึ้นอีกครั้งตรงหน้า
ฟ้ายืนนิ่ง ใจเต้นแรงจนแทบได้ยิน
“พีท...” เธอเอ่ยเบา ๆ ราวกับกลัวว่าถ้าพูดดังไป เขาจะหายไปพร้อมลมทะเล
เขามองหน้าเธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะเบา ๆ “คุณดูเหมือนจะเคยรู้จักชื่อผม”
“อาจจะค่ะ...หรือบางทีฉันอาจแค่ฝันถึงมันบ่อยเกินไป”
สายลมพัดผ่าน เส้นผมของฟ้าปลิวมาปะทะแก้ม พีทยื่นมือช่วยปัดออกเบา ๆ ความอุ่นจากปลายนิ้วนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างควบคุมไม่อยู่
“ผมว่าผมเคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อน” เขาพูดเสียงเบา
“บางที...อาจจะในฝันก็ได้”
ฟ้าหัวเราะน้อย ๆ แต่ในใจกลับสะท้าน “หรือไม่ก็ในวันวานที่เรายังไม่รู้ตัวว่ามันสำคัญขนาดไหน”
ทั้งคู่ยืนมองทะเลเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง เสียงคลื่นกลายเป็นบทสนทนาที่ไม่ต้องมีคำพูด แสงดาวเหนือผืนน้ำระยิบระยับราวกับฟ้าทั้งหมดกำลังฟังเรื่องราวของพวกเขา
พีทหันไปมองเส้นขอบฟ้าที่ส่องประกายเงิน “ผมกลับมาที่นี่เพราะอยากหาคำตอบบางอย่าง...อยากรู้ว่าความทรงจำบางอย่างยังอยู่หรือไม่”
“แล้วเจอหรือยังคะ?” ฟ้าถาม พลางหันไปสบตาเขา
พีทยิ้มบาง ๆ “ผมยังไม่แน่ใจ...แต่ถ้าคุณอนุญาต ผมขออยู่จนกว่าจะหาเจอได้ไหม?”
เธอไม่รู้จะตอบว่าอะไร นอกจากพยักหน้าเบา ๆ และในขณะเดียวกัน หัวใจของเธอก็เริ่มกระซิบถึงสิ่งที่เธอพยายามลืมมานาน
คืนนั้น ฟ้านอนไม่หลับ ภาพรอยยิ้มของเขายังคงวนเวียนอยู่ในใจ
เธอคิดถึงเด็กชายคนนั้น — พีท ที่เคยเขียนชื่อเธอไว้บนเปลือกหอย แล้วบอกว่า
“ถ้าวันหนึ่งเราห่างกัน ขอให้คลื่นช่วยคืนมันให้เราอีกครั้ง”
ฟ้าหลับไปพร้อมน้ำตาแห่งความคิดถึงที่ไม่รู้จะตั้งชื่อว่าอะไร — ความหวัง? ความเจ็บปวด? หรือความรักที่ยังไม่จบ
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
