สุดปลายฟ้าที่มีเธอ-ตอนที่ 3 : จดหมายจากฟ้า
“ถึงพีท...ไม่รู้ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แต่ฟ้ายังจำได้ว่าครั้งหนึ่งเราฝังขวดแก้วไว้ที่ทะเล ถ้ามันยังอยู่...บางทีความทรงจำของเราก็อาจยังอยู่ด้วย”
เสียงคลื่นที่เคยกล่อมใจในวันนั้น กลับมาอีกครั้งในคืนที่ฟ้าเปิดอ่านอีเมลฉบับนั้น — เสียงคลื่นจากอดีต ที่พัดพาความคิดถึงให้กลับมาหา “ที่สุดปลายฟ้า” ที่เธอยังรออยู่...
ยามเย็นในกรุงเทพฯ ฝนโปรยเบา ๆ ริมหน้าต่างห้องทำงาน ฟ้าพิงเก้าอี้ หยาดน้ำบนกระจกสะท้อนภาพหญิงสาววัยสามสิบที่ยังมีแววตาอ่อนโยนแต่แฝงความเศร้า เธอมองหยดฝนร่วงลงมาช้า ๆ เหมือนเสียงคลื่นที่ยังคงซัดสาดอยู่ในใจ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไร
ทุกครั้งที่ฝนตก...
เธอมักคิดถึงทะเลแห่งนั้น — ที่ซึ่งเธอกับ พีท ฝังขวดแก้วไว้ใต้ต้นสน และคำสัญญาเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครพูดถึงอีกเลย
มือเรียวของเธอลากเมาส์ไปหยุดที่โฟลเดอร์ชื่อ จากวันวานของเรา
เธอลังเล ก่อนดับเบิลคลิกเข้าไป...
อีเมลเก่า ๆ ปรากฏขึ้นเรียงราย วันที่เก่าที่สุดย้อนกลับไปถึงสิบห้าปีก่อน
หัวข้อหนึ่งสะดุดตา —
“ถึงพีท...จากฟ้าที่คิดถึง”
เธอเปิดมันออก อ่านช้า ๆ ทีละบรรทัด เหมือนเปิดประตูกลับเข้าสู่วัยเยาว์ที่เธอทิ้งไว้ริมทะเล
“ถึงพีท
ไม่รู้ว่าเธอยังจำชายหาดนั้นได้ไหม ต้นสนต้นเดิม ขวดแก้วที่เราฝังไว้ ฟ้าแค่คิดถึงมันอีกครั้งตอนเห็นคลื่นในข่าว
พีทเคยพูดว่าที่สุดปลายฟ้าคือที่ที่เราจะกลับมาพบกัน ฟ้าไม่รู้ว่า ‘ที่สุดปลายฟ้า’ ของเธออยู่ที่ไหน แต่ของฟ้า...มันยังอยู่ที่เดิมเสมอ
หากเธออ่านอีเมลนี้...ช่วยตอบกลับมาหน่อยได้ไหม ว่าขวดแก้วนั้นยังอยู่ดี”
ข้อความสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เธอไม่เคยพูดกับใคร เธอส่งมันไปตั้งแต่วันที่เธอเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย — วันที่ยังเชื่อว่าความทรงจำสามารถเดินทางข้ามเวลาได้
แต่เวลาผ่านไปสิบปี...ไม่มีการตอบกลับ ไม่มีแม้แต่สัญญาณว่าที่อยู่อีเมลนั้นยังมีอยู่จริง
กระทั่งวันนี้ — วันที่เธอเริ่มเชื่อว่าความคิดถึงคงมีเพียงในฝั่งเดียว — ฟ้ากลับเผลอกดเปิดอีเมลฉบับนั้นอีกครั้ง
อักษรเก่าที่ซีดลงไม่ต่างจากความฝันที่เคยชัดเจน ก่อให้เกิดความอ่อนโยนบางอย่างในใจ
เธอยกมือแตะที่หน้าจอเบา ๆ เหมือนอยากลูบไล้ความทรงจำเก่า
“พีท...ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนนะ”
เสียงของเธอเบาจนแทบกลืนหายไปกับเสียงฝน เธอหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนพิมพ์อีเมลใหม่ — ไม่ใช่เพื่อใคร แต่อาจเพื่อหัวใจที่ยังอยากพูด
Subject: ขวดแก้วของเรา
“สวัสดี พีท
วันนี้ฝนตก ฟ้าคิดถึงกลิ่นไอทะเลที่เราเคยนั่งฟังคลื่นด้วยกัน จำได้ไหม ตอนนั้นเธอบอกว่าจะกลับมา... แต่ฟ้าก็ยังรออยู่ตรงนี้
ถ้าขวดแก้วยังอยู่ ฟ้าอยากให้เธอเปิดมัน เพราะฟ้าคิดว่าข้างในคงมีหัวใจของเราซ่อนอยู่
จาก...ฟ้า ที่ยังอยู่ที่สุดปลายฟ้าเดิม”
เธอกด Send ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าปลายทางอาจไม่มีใครอยู่
แต่บางสิ่งในหัวใจกลับโล่งขึ้น เหมือนลมทะเลพัดผ่านใจอีกครั้ง
คืนนั้น ฟ้าเก็บของเดินทางกลับรีสอร์ตเล็ก ๆ ริมทะเลบ้านเกิด — ที่ที่เธอจากมานานเกินครึ่งชีวิต รีสอร์ตที่แม่ของเธอยังคงดูแลอย่างเงียบสงบ
ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นทราย ความทรงจำทุกอย่างก็กลับมา — เสียงหัวเราะในวัยเด็ก เสียงคลื่น เสียงพีทที่พูดว่า “ที่สุดปลายฟ้า...คือที่เราจะกลับมาหากัน”
ฟ้ายิ้มจาง ๆ ทั้งที่ตาเริ่มชื้น เธอไม่รู้ว่ากลับมาทำไม รู้เพียงแค่ว่าอยากอยู่ใกล้ทะเล อยากอยู่ใกล้ความทรงจำที่ยังไม่เคยจากไปจริง ๆ
คืนแรกที่กลับมา ท้องฟ้าเปิด ดวงดาวระยิบระยับเหนือผืนน้ำ เธอยืนมองจนลืมเวลา แล้วก็เห็นบางสิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไกล ๆ ริมท่าเรือ
รอยยิ้มของเขา...อบอุ่นจนใจสั่น
เธอขยับเข้าไปใกล้ พลันต้องหยุดชะงัก —
เพราะรอยยิ้มของเขา เหมือนรอยยิ้มของเด็กชายคนนั้นไม่มีผิด
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
