💠 บทนำ-หัวใจยังเขียนถึงเรา
“ในบางคืนที่ฝนตก เราอาจไม่ได้ต้องการร่ม...
แต่ต้องการเพียงใครสักคนที่ไม่หนีหายไปในสายฝนเดียวกัน”
เสียงฝนแรกของปีตกลงมาพร้อมกลิ่นดินชื้นอุ่น ๆ ในยามค่ำ
เมืองหลวงที่เธออาศัยมานับสิบปีเหมือนหยุดหายใจในชั่วขณะนั้น —
ริญาปิดโน้ตบุ๊กลงช้า ๆ เสียงแป้นพิมพ์ที่เคยดังอย่างมั่นใจเงียบไป เหลือเพียงเสียงฝนที่กระทบกระจกซ้ำ ๆ ราวกับกำลังบอกว่า
“ถึงเวลาแล้ว…กลับบ้านได้แล้วนะ”
บ้าน
คำสั้น ๆ ที่เธอเก็บไว้ในใจ แต่ไม่กล้าเอ่ยมานาน
สิบปีที่ผ่านมา เธอใช้ชีวิตเหมือนคนที่วิ่งหนีเงาของตัวเอง
หนีจากความทรงจำ หนีจากชื่อหนึ่งที่เคยทำให้หัวใจเต้นแรงและหนีจาก "คำพูด" ที่เธอไม่เคยได้พูดออกไปในวันนั้น
วันที่สายฝนพรำเหมือนวันนี้ไม่มีผิด
เธอหันมองสมุดบันทึกเล่มเก่าบนโต๊ะ — หน้ากระดาษขาวโพลนยังคงว่างเปล่า
นิยายเรื่องใหม่ที่เธอเคยสัญญากับสำนักพิมพ์…ยังไม่เริ่มต้นเลยสักบรรทัด
แต่ในความว่างเปล่านั้น กลับมีบางสิ่งค่อย ๆ เขียนขึ้นโดยหัวใจของเธอเอง...
ความคิดถึง
คำขอโทษ
และชื่อของ “ภาณุ”
แสงไฟจากห้องเล็ก ๆ ทำให้เห็นหยดฝนที่ไหลช้า ๆ ผ่านกระจกหน้าต่าง
เธอยื่นมือไปแตะมัน เหมือนอยากแตะความทรงจำที่คุ้นเคย
กลิ่นฝนพาเธอกลับไปสู่วันเก่าที่เด็กหญิงคนหนึ่งยืนตากฝนกับเด็กชายที่มีรอยยิ้มอุ่น
วันนั้น เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ
บนกระดาษมีรูปเด็กหญิงผมยาวถือร่ม
ข้างล่างเขียนไว้ว่า — “ถ้าโตขึ้น เธออย่าหายไปในฝนนะ”
เธอหัวเราะทั้งน้ำตา เพราะไม่รู้เลยว่า
คำขอเล็ก ๆ ของเด็กคนนั้นจะตามหลอกหลอนเธอมาทุกฤดูฝน
จนคืนนี้...ที่หัวใจเหมือนจะเต้นกลับไปหาฝนเก่าอีกครั้ง
รถไฟสายเหนือออกจากชานชาลาในเช้าวันถัดมา
ริญานั่งมองภาพท้องนาไกลสุดตา แสงแดดยามสายอาบทุ่งหญ้าให้เป็นสีทอง
ทุกระยะทางที่ผ่าน เหมือนเธอได้ทิ้งความเหนื่อยล้าไว้ทีละน้อยและได้คืนบางอย่างกลับมา — ความสงบ
ปลายทางของเธอคือ “บ้านสวนริมน้ำ”
บ้านไม้หลังเดิมที่แม่เคยปลูกไว้ใกล้ทางเข้าหมู่บ้าน
ที่นั่นมีเสียงจักจั่น มีต้นมะลิที่พ่อปลูกไว้หน้าชาน
และมี “ใครบางคน” ที่เธอไม่แน่ใจว่ายังอยู่หรือเปล่า
เมื่อรถไฟหยุดลง เธอสูดลมหายใจเข้าลึก
กลิ่นดิน กลิ่นไม้ กลิ่นของบ้าน...
กลิ่นที่เธอไม่ได้สูดมานานจนลืมไปว่ามันอุ่นแค่ไหน
ระหว่างที่เธอเปิดประตูบ้านไม้เก่า ๆ นั้น
มีซองจดหมายสีขาวซุกอยู่ใต้กระถางต้นเฟิร์น
ริญาหยิบขึ้นมา ลูบมันเบา ๆ
ซองจดหมายไม่มีชื่อผู้ส่ง
มีเพียงหมึกปากกาเก่าที่เขียนไว้บนหน้ากระดาษแผ่นบางว่า
> “หัวใจยังเขียนถึงเธอ”
มือเธอสั่นเล็กน้อย ราวกับตัวหนังสือเหล่านั้นยังมีลมหายใจของใครบางคน
ฝนเริ่มตกลงมาอีกครั้งอย่างแผ่วเบา
หยดน้ำไหลผ่านขอบหน้าต่างเหมือนเวลาที่กำลังจะไหลย้อนกลับไป
และในวินาทีนั้น — เธอรู้ว่า นิยายเรื่องใหม่ของเธอ…ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ไม่ใช่บนหน้ากระดาษ
แต่ในหัวใจที่ยังไม่เคยลืมเลยสักครั้ง
“ในบางฤดูฝน…บางความรู้สึกจะเดินทางกลับมาหาเรา
แม้เราไม่เคยส่งมันออกไปเลยก็ตาม”
เสียงฝนยังดังไม่ขาดสาย
และในคืนแรกที่กลับบ้าน...หัวใจของริญาเริ่มเขียนอีกครั้ง
—นลินฟ้า พิมพ์สกุล—
ผู้เขียน
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
