ตอนที่ 1 : เสียงฝนในหน้าร้อน
เสียงฝนโปรยบาง ๆ ในหน้าร้อน เป็นเสียงที่เธอไม่เคยลืม —มันไม่ใช่ฝนที่ตกหนักจนต้องกางร่ม หากแต่เป็นฝนที่เหมือนตั้งใจมาปลุกความทรงจำให้ตื่นช้า ๆ ราวเสียงเพลงเบา ๆ จากวันเก่า
ริญาเปิดหน้าต่างบ้านไม้เก่าที่ปิดไว้นาน ลมหอบกลิ่นฝนและกลิ่นไม้เก่ามาปะทะใบหน้า
เธอสูดลมหายใจลึก ๆ — กลิ่นนั้นเหมือนเดิมไม่ต่างจากสิบปีก่อนแต่สิ่งที่เปลี่ยนไป…คือคนที่ยืนอยู่ตรงนี้
“กลับมาจริง ๆ แล้วสินะ”
เสียงเธอเบาราวกระซิบกับบ้านที่เงียบงัน
สายฝนโปรยลงมาหนักขึ้นเล็กน้อย เสียงหยดน้ำกระทบหลังคาสังกะสีตรงครัวหลังบ้านดังเป็นจังหวะคุ้นเคย — จังหวะที่เคยได้ยินบ่อยครั้งในวัยเยาว์
และทุกครั้งที่ฝนตก เธอมักนั่งอยู่ตรงบันไดไม้หน้าชาน…กับเขา
ภาพในความทรงจำยังชัดเจน เด็กชายตัวสูงกว่าเธอเล็กน้อยนั่งวาดรูปลงในสมุดขาดมุม
เธอจำได้ว่าเขาชอบวาดภาพเงาฝนที่สะท้อนหลังคาไม้
วันนั้น เขาเคยพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าเธอ
“ถ้าวันหนึ่งเราโตเป็นผู้ใหญ่กันจริง ๆ
ฝนแบบนี้…เรายังจะนั่งฟังด้วยกันไหม”
เด็กหญิงในวันนั้นเพียงหัวเราะ — ไม่รู้เลยว่าคำถามธรรมดานั้น จะเป็นสิ่งที่ยังวนเวียนในใจเธอมาถึงวันนี้
บ่ายวันนั้น ริญาเดินไปสำรวจรอบบ้าน
สวนมะลิหน้าบ้านยังอยู่ดี มีดอกขาวพราวเหมือนเดิม กลิ่นหอมจาง ๆ ของมะลิในน้ำฝนทำให้ใจเธออ่อนลงอย่างน่าประหลาด
เธอเดินไปจนถึงรั้วไม้ด้านหลังที่เชื่อมกับบ้านอีกหลังหนึ่ง
รั้วนั้นเคยมีช่องเล็ก ๆ ที่เธอเคยแอบส่งกล่องขนมไปให้เพื่อนบ้านคนหนึ่ง
เด็กชายที่ชอบวาดรูปในฝน
ชื่อของเขายังลอยอยู่ในความทรงจำ — ภาณุ
รั้วไม้ยังอยู่ แต่บ้านข้าง ๆ ถูกปรับปรุงใหม่
สีไม้เข้มสะอาด มีป้ายไม้เล็ก ๆ แขวนไว้เหนือบานประตู ตัวอักษรบนป้ายเขียนด้วยลายมือที่เธอจำได้แม่น
“บ้านศิลป์แสงฝน”
หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ
ราวกับฝนที่ร่วงลงเมื่อครู่ กลับมาพร้อมเสียงหัวใจที่เธอเคยพยายามเงียบมันมานาน
“คุณริญา?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เธอหันกลับไป
เป็นหญิงชราร่างเล็ก ผมขาวรวบเป็นมวยเรียบร้อย — ป้าแขไข แม่บ้านเก่าของบ้านข้าง ๆ
ใบหน้าของป้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“จำป้าได้ไหมลูก ป้าแขไข อยู่บ้านโน้นจ้ะ บ้านคุณภาณุนั่นแหละ”
เธอยกมือไหว้ทั้งที่หัวใจเต้นแรง
“จำได้ค่ะ ป้าแข…บ้านโน้นตอนนี้ก็ยังอยู่เหรอคะ?”
“อยู่สิจ๊ะ”
ป้าแขไขหัวเราะเบา ๆ
“คุณภาณุน่ะ เปิดสอนวาดรูปให้เด็ก ๆ อยู่ที่บ้านนั่นแหละ คนแถวนี้เรียกกันว่า ‘บ้านศิลป์แสงฝน’ เด็กชอบกันนักนะลูก เขาใจดี เงียบ ๆ เหมือนเดิมเลย”
คำว่า “เหมือนเดิม” ทำให้เธอใจสั่น
เหมือนเดิมจริงหรือ?
เพราะในความทรงจำของเธอ…ภาณุในวันนั้นคือคนที่อบอุ่นแต่เงียบและในวันที่เธอหันหลังจากเขาไป เขาก็ไม่ได้รั้งไว้สักคำ
เย็นนั้น ฟ้าครามเปลี่ยนเป็นสีเทาอีกครั้ง
ฝนเริ่มตกอีกระลอก ละอองโปรยลงบนยอดมะลิในสวน เธอนั่งอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอนที่หันไปทางบ้านศิลป์แสงจากในบ้านนั้นลอดออกมาผ่านม่านไม้ไผ่บาง ๆ เหมือนภาพในความฝัน
เธอเห็นเงาของคนคนหนึ่งเดินไปมาหน้าระเบียง
สูง สงบ และนิ่งราวเงาในใจที่เธอเคยหลบหนี
มือของเขาถือพู่กัน เธอไม่เห็นหน้า แต่เธอรู้แน่แก่ใจ — เขาคือ ภาณุ
น้ำตาเธอไหลโดยไม่รู้ตัว
เสียงฝนกล่อมหัวใจจนเต้นช้าอย่างสงบ
ราวกับเธอได้กลับมาฟัง “เพลงเก่า” อีกครั้งในคืนฝนเดียวกันกับเมื่อสิบปีก่อน
รุ่งเช้า แสงแดดอ่อนส่องลอดใบไม้เข้ามาในครัว
กลิ่นข้าวสวยร้อนผสมกับกลิ่นกาแฟดำที่เธอต้มเอง ทำให้เช้าวันนั้นไม่ว่างเปล่าเหมือนที่ผ่านมา
แต่พอหันไปเห็นซองจดหมายสีขาวที่เธอวางไว้บนโต๊ะ — หัวใจเธอก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง
จดหมายที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง...
ซองเดียวกันที่เธอเจอใต้กระถางเฟิร์นเมื่อวานเย็น
เมื่อคืน เธอแค่ลูบมันเบา ๆ แล้ววางไว้ข้างหมอน
แต่เช้านี้ เธอตัดสินใจจะเปิดมัน
มือเรียวสั่นน้อย ๆ ขณะคลี่กระดาษออก
หมึกจางลงตามกาลเวลา แต่ตัวอักษรชัดเจน
มีเพียงประโยคสั้น ๆ เพียงประโยคเดียว
แต่กลับทำให้หัวใจเธอหยุดนิ่ง
“หัวใจยังเขียนถึงเธอ”
เสียงลมหายใจของเธอเบาหวิว
และในวินาทีนั้นเอง เสียงฝนจากหลังคาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ฝนหน้าร้อนที่ตกลงมาพร้อมกับความคิดถึงที่ไม่เคยจางไปเลยแม้แต่น้อย
เธอมองออกไปทางบ้านศิลป์ —
แสงอาทิตย์สะท้อนบนกระจกหน้าต่าง
และในเงานั้น…เธอเห็นเงาของเขา
กำลังยืนมองมาในทิศทางเดียวกัน
“บางที...หัวใจของเราอาจไม่เคยหยุดเขียนเลย
เพียงแต่เราวางปากกาไว้ในวันที่ยังไม่เข้าใจคำว่ารักดีพอเท่านั้น”
เสียงฝนในหน้าร้อนยังไม่หยุดตก
และเรื่องราวของริญา — กำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง
— โปรดติดตามตอนที่ 2 : จดหมายที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง —
.
.นลินฟ้า พิมพ์สกุล
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
