ต้องแคร์สายตาคนอื่นแค่ไหน ตอนที่2 ❤️
จากคำถามจากตอนที่แล้วที่ว่า
“ คำพูดที่ว่า ไม่ต้องแคร์ว่าคนอื่นมองเราหรือคิดกับเรายังไง เราว่ามันใช่ มันสามารถทำให้เราเคารพตัวเองและดำเนินชีวิตไปในทางที่เราต้องการจริงๆได้ แต่เราก็สับสนกับแนวทางที่ว่า ต่างชาติเค้าจะคิดกับประเทศไทยยังไง ถ้าประเทศไทยเป็นแหล่งสแกมเมอร์ แหล่งฟอกเงินหรือละเมิด สิทธิมนุษยชน ไทยต้องคำนึงถึงสายตาต่างชาติที่มองเราด้วยว่าจะ คิดกับ เราและมีมาตรการตอบโต้กับเรายังไง ตกลงเราควรคิดยังไงดี อย่างนี้ประเทศไทยก็ต้องแคร์สายตาต่างชาติ แต่ในระดับบุคคลไม่ต้องแคร์สายตาคนอื่นหรอ”
นี่เป็นเรื่องของ “สมดุลระหว่างการไม่แคร์” กับ “การรับผิดชอบต่อภาพลักษณ์ในสายตาผู้อื่น” ซึ่งจริง ๆ แล้วสองแนวคิดนี้ ไม่ได้ขัดแย้งกันโดยตรง แต่ต่างกันที่ “ระดับ” และ “เป้าหมาย”
ลองแยกออกเป็น 2 ชั้นดูแบบนี้ 👇
🧍♀️ ระดับ “บุคคล”
เมื่อเราพูดว่า
“ไม่ต้องแคร์ว่าคนอื่นจะคิดยังไง”
สิ่งที่หมายถึงจริง ๆ คือ
“อย่าให้ความเห็นของคนอื่นมาควบคุมเส้นทางชีวิตและคุณค่าของเรา”
มันคือ การเคารพตัวเองและมีความเป็นอิสระทางจิตใจ
เรายังสามารถ “รับฟังคำติ” หรือ “เห็นอกเห็นใจผู้อื่น” ได้ แต่ไม่จำเป็นต้อง “ใช้ชีวิตเพื่อตอบสนองสายตาคนอื่น”
เช่น ถ้าเราชอบวาดรูป แต่คนอื่นบอกว่าไร้สาระ — เราไม่จำเป็นต้องเลิกวาด เพื่อให้เขาชอบเรา
นั่นคือการ ไม่แคร์อย่างมีสติ — ไม่ได้หมายถึง “ไม่สนใจใครเลย”
🌏 ระดับ “ประเทศ”
แต่เมื่อพูดถึง “ประเทศ” หรือ “องค์กรใหญ่”
เรื่องนี้ต่างออกไป เพราะประเทศ อยู่ร่วมกับประเทศอื่นในระบบโลก
มีผลประโยชน์ การค้า การทูต ความมั่นคง และภาพลักษณ์ที่ส่งผลต่อชีวิตประชาชนทั้งหมด
ดังนั้นในระดับประเทศ
“การสนใจว่าสังคมโลกมองเราอย่างไร”
ไม่ใช่เรื่องของ “แคร์เพื่อศักดิ์ศรี” แต่เป็นเรื่องของ ความรับผิดชอบและยุทธศาสตร์
เช่น ถ้าประเทศถูกมองว่าเป็นแหล่งฟอกเงิน หรือไม่มีเสรีภาพ
• นักลงทุนต่างชาติอาจถอนเงิน
• ประเทศอื่นอาจคว่ำบาตร
• คนไทยอาจถูกปฏิบัติไม่ดีเวลาเดินทาง
ดังนั้น “ภาพลักษณ์ในสายตาต่างชาติ” มีผลจริง และต้องบริหารจัดการอย่างชาญฉลาด
กล่าวอีกอย่างหนึ่งคือ
“คน” ต้องมีอิสระในตัวเอง แต่ “ประเทศ” ต้องมีความรับผิดชอบต่อโลก”
ทั้งสองแนวคิดอยู่ร่วมกันได้
เราสามารถเป็นคนที่ไม่แคร์คำพูดเล็ก ๆ ของคนรอบข้าง
แต่ก็ยังรู้สึกภูมิใจที่ประเทศของเราพยายามทำดีต่อสายตานานาชาติ
เรามาย่อยต่อในเชิง “จิตวิทยาและสังคม” กัน
🧠 1. ในระดับ “จิตวิทยา”: ไม่แคร์ = การมี อัตตาเชิงบวก (Healthy Ego)
ในทางจิตวิทยา การ “ไม่แคร์คนอื่นมากเกินไป” คือการ แยกตัวตนของเราออกจากการยอมรับของผู้อื่น
มันคือสัญญาณของ “ความมั่นคงทางอารมณ์” (emotional stability) และ “ความเคารพตัวเอง” (self-respect)
ผลดีของการไม่แคร์ในระดับบุคคล:
• ลดความเครียดจากการเปรียบเทียบ
• กล้าคิด กล้าทำตามเป้าหมาย
• ไม่ถูกชักจูงโดยกระแสหรือคำวิจารณ์
• มีความเป็นตัวของตัวเอง และมีศักยภาพสร้างสิ่งใหม่
แต่การ “ไม่แคร์” ที่ดี ต้องอยู่บนฐานของ สติและความเห็นอกเห็นใจ (empathy)
ไม่ใช่ “ไม่สนใจใครเลย” หรือ “คิดว่าตัวเองถูกเสมอ”
เพราะถ้าเลยเส้นนั้น มันจะกลายเป็น ความเห็นแก่ตัวทางจิตวิทยา (psychological egoism)
🌏 2. ในระดับ “สังคม”: ไม่แคร์ = การสูญเสีย “ความรับผิดชอบร่วม”
สังคมและประเทศต่างจากบุคคล เพราะไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว
มันคือระบบของผู้คนหลายสิบล้านที่ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นบนโลก
จิตวิทยาสังคม (social psychology) เรียกสิ่งนี้ว่า “collective identity” — อัตลักษณ์ร่วมกันของกลุ่ม
หากประเทศบอกว่า
“ไม่ต้องแคร์สายตาต่างชาติหรอก เราอยากทำอะไรก็ทำ”
ผลที่เกิดขึ้นในทางสังคมคือ
• ความเชื่อมั่นจากภายนอกจะลดลง
• ระบบการค้าหรือความร่วมมือระหว่างประเทศจะสั่นคลอน
• คนในประเทศจะค่อย ๆ ซึมซับ “ความไม่รับผิดชอบ” เป็นบรรทัดฐาน
กล่าวคือ “ไม่แคร์ในระดับประเทศ” อาจเท่ากับ “ไม่รับผิดชอบต่อผลกระทบที่ตัวเองก่อในระบบโลก”
ซึ่งอันตราย เพราะสังคมต้องพึ่งพา “ความไว้ใจ” (trust) ในระดับนานาชาติ
ถ้าชอบบทความในลักษณะนี้ ช่วยกดไลค์กดแชร์กดติดตามเพื่อเป็นกำลังใจให้กันหน่อยนะคะ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
