การว่าร้าย ใส่ความ พระภิกษุสงฆ์ มีนรกเป็นที่ไป

ในสมัยพุทธกาล ณ กรุงพาราณสี มีหญิงคนหนึ่งชื่อนางเรวดี เป็นภรรยาของนายนันทิยะผู้มีศรัทธาและทำบุญกับพระภิกษุ คนกำพร้า และคนเดินทาง ฯลฯ เป็นประจำ แต่นางเรวดีเป็นคนไม่มีศรัทธา ตระหนี่ ไม่ปรารถนาจะทำบุญให้ทานใดๆ
เมื่อนันทิยะจะต้องไปค้าขาย เขาบอกให้นางเรวดีทำบุญแทนตน นางได้ให้ทานอยู่ 2-3 วันเท่านั้น แล้วงดอาหารสำหรับคนอนาถา ส่วนพระภิกษุนางลดคุณภาพภัตตาหารลง ถวายข้าวต้มผสมน้ำตาลและน้ำผักดอง
นางเรวดียังได้โปรยข้าวสุก ชิ้นปลาชิ้นเนื้อและกระดูกซึ่งเหลือจากที่ตนบริโภคในสถานที่ฉันอาหารของพระภิกษุแล้วพูดว่า ท่านทั้งหลายจงดูการกระทำของพวกสมณะ พวกสมณะทิ้งขว้างของที่เขาถวายด้วยศรัทธากันอย่างนี้
เมื่อนันทิยะกลับมาแล้วทราบเรื่องนั้นจึงไล่นางเรวดีออกจากบ้าน จากนั้นก็ให้ทานทุกอย่างโดยถวายอย่างประณีตเหมือนเดิม ต่อมาสหายของเขาช่วยเจรจาแล้วนำนางเรวดีกลับมาอยู่ที่บ้านนั้นอีก
นันทิยะทำบุญอยู่ตลอดชีวิตเมื่อตายแล้วจึงไปสู่สุคติโลกสวรรค์ เมื่อสามีตายนางเรวดีจึงเป็นใหญ่ในบ้าน นางเลิกให้ทานทุกอย่างเที่ยวด่าบริภาษพระภิกษุเพราะคิดว่าเป็นต้นเหตุให้ตนถูกไล่ออกจากบ้าน
ด้วยกรรมทั้งหลายเหล่านี้ทำให้นางเรวดีไปตก "คูถนรก" ชื่อ "สังสวกะ" เป็นนรกที่เต็มไปด้วยคูถ มูตร และของไม่สะอาด อุจจาระมีกลิ่นเหม็นฟุ้ง นางเรวดีถูกนายนิรยบาลในนรกนั้นตัดมือ ตัดเท้า ตัดหู ตัดจมูก และยังมีฝูงกานรกมารุมจิกกินเนื้อ นางทุกร์ทรมานอยู่อย่างนี้นานหลายพันปี
คำอธิบาย และอ้างอิง
1. เมื่อแต่ละคนตายไปแล้วและพบว่า นรก สวรรค์ มีจริง จะไม่สามารถกลับมาแก้ไขอะไรได้อีก หากทำชั่วไว้มากก็ต้องไปรับกรรมในนรก ต้องทุกข์ทรมานอยู่ยาวนานจนกว่าจะหมดกรรมจึงจะได้มาเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง ดังนั้น เพื่อความปลอดภัยขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ ควรละชั่ว ทำดี สั่งสมบุญเอาไว้มากๆ
2. ในปัจจุบันคำสอนพระพุทธศาสนาในประเด็นต่างๆได้รับการพิสูจน์ด้วยศาสตร์อื่นๆแล้วว่าเป็นจริง เช่น วิทยาศาสตร์ และดาราศาสตร์ เป็นต้น ศาสตราจารย์ นายแพทย์ เอียน สตีเวนสัน ได้ศึกษาวิจัยเรื่องคนระลึกชาติ เขาพบคนระลึกชาติได้ทั่วโลกกว่า 5,000 คน ซึ่งเป็นการยืนยันคำสอนเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดและการระลึกชาติในพระไตรปิฎก ด้านดาราศาสตร์นั้นก็มีการค้นพบตรงกับคำสอนในพระพุทธศาสนาที่กล่าวไว้ 2,500 กว่าปีแล้วว่า จักรวาลไม่ได้มีแค่หนึ่งเดียวแต่มีอยู่จำนวนมาก เป็นต้น
3. พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฎราชวิทยาลัย เล่ม 48 หน้า 424 - 440
อ่านเพิ่มเติม

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา