ซีรี่ส์: เล่นเวททั้งที ก็เล่นมั่วไปซะแล้ว บทที่ 2 เจ็บไม่จำ เล่นซ้ำทุกวัน หวังปั้นร่างทอง
หลังจากวันแรกที่เล่นเวทจนปวดตัวแทบลุกไม่ขึ้น
ผมควรจะพักใช่ไหมครับ? …ควรจะลองหาข้อมูลก่อน ควรจะชะลอความมั่ว
แต่เปล่าเลย
ผมยังคงเล่นต่อทันที
ทั้งที่แขนยังตึงเหมือนมัดลวด
ทั้งที่ต้นขายังเจ็บเหมือนโดนซ้อมเมื่อคืน
เพราะผมเชื่อว่า “ยิ่งฝืน ยิ่งเห็นผล”
เชื่อว่า “กล้ามมันต้องมา ถ้าไม่หยุด”
เชื่อว่า "ความพยายามไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ แบบน้องๆ BNK"
...ซึ่งในโลกของเวทเทรนนิ่งแท้ ไม่มีคำว่าปลอมใจ มันทรยศแบบไม่ไว้หน้าเลยครับ
วันต่อวัน ผมยังคงยกดัมเบลเดิม
เล่นท่าเดิม
เจ็บจุดเดิม
ฝืนจนร่างเริ่มตึงแบบไม่คืนสภาพ
จะกินข้าวยังต้องถือช้อนสองมือ เพราะข้อมือมันสั่น
จะพิมพ์งานยังต้องพิงโต๊ะเพื่อลดน้ำหนักแขน
จะนั่งประชุมออนไลน์ยังต้องวางกล้องเฉียง ๆ เพราะเงยหน้าตรง ๆ แล้วคอเกร็ง
แต่ผมก็ยังเล่น
เพราะในหัวคิดแต่ว่า “เหนื่อยนี่แหละคือของจริง”
จนวันหนึ่ง — รู้ตัวอีกทีว่าสิ่งที่กำลังทำ
ไม่ใช่การออกกำลังกาย
แต่คือ การลงโทษตัวเองด้วยความไม่รู้
ปัญหาคือ... ผมไม่เคยตั้งคำถามเลยว่า สิ่งที่ทำอยู่มันใช่มั้ย
กลัวแค่จะ “ขาดวัน”
กลัวจะ “ไม่ต่อเนื่อง”
กลัวว่าถ้าพักเมื่อไหร่ ผลลัพธ์จะหายหมด
แต่ร่างกายมันฟ้องชัดมาก ว่าผมกำลังพัง
นอนก็ไม่หลับดี
ตื่นมาก็ล้า
เหงื่อออกทุกวัน แต่น้ำหนักไม่ขยับ
เริ่มมีอาการชา ๆ เวลายกของ
...และที่โหดสุดคือ
> "ใจเริ่มไม่อยากเล่น แต่ก็ฝืนไป เพราะกลัวว่าไม่เล่น = ไม่ขยัน"
ทั้งหมดนั้น ไม่ใช่ความพยายาม
แต่มันคือ “กับดัก”
ที่คนเริ่มเวทหลายคนตกลงไปโดยไม่รู้ตัว
รวมถึงผมด้วย
ผมใช้เวลาเกือบ 2 สัปดาห์ วนลูปอยู่กับความล้า ความฝืน และความคาดหวัง
หวังว่ามันจะเปลี่ยนร่างได้เร็ว
หวังว่าผลลัพธ์จะมาหลังเจ็บ
หวังว่าทำแบบเดิมซ้ำ ๆ แล้ววันนึงจะเวิร์ค
แต่ความจริงที่ตบหน้าผมชัดมากคือ...
> ❝ ถ้าทำเหมือนเดิมทุกวัน แล้วหวังให้ผลลัพธ์เปลี่ยน นั่นแหละ... มั่วของแท้ ❞
และนั่นคือจุดที่ผมเริ่มรู้ว่า
ผมไม่ได้ต้องการ “ฝืนให้ชิน”
ผมต้องการ “เริ่มให้ถูก”
ตอนต่อไป ผมจะเล่าต่อว่า
การเลือกเล่นแต่ “แขนอย่างเดียว”
เพราะมันเท่ในกระจก แต่ไม่ช่วยให้ผอมเลย
มันพังยังไง... และพาผมหลงทางไปได้ไกลขนาดไหน
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
